Borys Kunysz
chorąży | |
Data i miejsce urodzenia |
1915 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 września 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1937–1944 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Borys Kunysz (ur. w 1915 w Wolicy Tatarskiej, zm. 20 września 1944 w Warszawie) – żołnierz narodowości ukraińskiej, uczestnik II wojny światowej w szeregach Armii Czerwonej i Wojska Polskiego.
Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej w Wolicy Tatarskiej w obwodzie Kamieniec Podolski[1]. Po zakończeniu edukacji pracował jako urzędnik. W 1937 roku w trakcie służby wojskowej ukończył szkołę podoficerską. Po ataku III Rzeszy na Związek Radziecki w szeregach Armii Czerwonej walczył na froncie przeciw wojskom niemieckim. W 1942 roku został awansowany do stopnia młodszego lejtnanta, został również odznaczony orderem Czerwonego Sztandaru[1]
W marcu 1944 roku jako doświadczony frontowiec-artylerzysta został skierowany do armii polskiej utworzonej w ZSRR. Wraz z 3 Pułkiem Artylerii Lekkiej przeszedł szlak bojowy, walcząc m.in. o utworzenie przyczółków na rzece Wiśle[2]. Poległ na Czerniakowie, wspierając powstańców w walczącej Warszawie. Zginął w budynku razem z dwoma radiotelegrafistami i atakującymi do żołnierzami niemieckimi, w wyniku ostrzału własnej artylerii, której współrzędne celu podał przez radiostację[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rydłowski 1971 ↓, s. 290.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 290,191.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 293.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.