Bronisław Kania

Bronisław Kania
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1902 ; Stare Siołkowice
Data śmierci	1978
Zawód, zajęcie	nauczyciel
	Odznaczenia

Bronisław Kania (ur. 4 lipca 1902 w Starych Siołkowicach, zm. 1978) – polski działacz narodowy, powstaniec śląski, nauczyciel. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem działacza narodowego i poety ludowego Jakuba oraz Pauliny z Tomów, miał czworo rodzeństwa – trzech młodszych braci i siostrę. Działał w towarzystwie Sokół oraz w amatorskich zespołach teatralnych. Był też członkiem POW w Siołkowicach od początku. Uczestnik I powstania śląskiego w okolicach Siołkowic. W II powstaniu śląskim walczył w powiecie opolskim pod dowództwem Szymona Koszyka, w III powstaniu ponownie w okolicach rodzinnych Siołkowic.

Ukończył studia w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. W latach 30. XX wieku pracował jako nauczyciel w Szkole Rolniczej w Środzie Wielkopolskiej, gdzie otaczał opieką kształcącą się młodzież ze Śląska Opolskiego.

W czasie II wojny światowej poszukiwany przez Gestapo, ukrywał się we Wrocławiu; był dwukrotnie zatrzymany. Od 1944 służył w Wojsku Polskim. Brał udział w zdobyciu Warszawy. Pod Kamieniem Pomorskim walczył w obronie wybrzeża w 1945 roku. Na ziemię opolską oraz do Siołkowic powrócił w 1945. Zorganizował i przez szesnaście lat pełnił funkcję dyrektora Technikum Rolniczego w Izbicku. Działał w lokalnych strukturach organizacji politycznych i organizacji weteranów (Polski Związek Zachodni, Związek Bojowników o Wolność i Demokrację, Zjednoczone Stronnictwo Ludowe). W 1968 został uhonorowany Śląską Nagrodą im. Juliusza Ligonia^[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Budowniczych Polski Ludowej (1974)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy II klasy
Srebrny Krzyż Zasługi (1956)^[3]
Śląski Krzyż Powstańczy
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Marcin Boratyn: Laureaci Nagrody im. Juliusza Ligonia z powstańczym życiorysem. e-civitas.pl, 2021-06-29. [dostęp 2022-06-13]. (pol.).
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.
↑ M.P. z 1956 r. nr 77, poz. 946

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Oddajmy im cześć, Opole 1985
Encyklopedia powstań śląskich (zespół redakcyjny: Franciszek Hawranek, Aleksander Kwiatek, Wiesław Lesiuk, Michał Lis, Bolesław Reiner), Wydawnictwo Instytutu Śląskiego w Opolu, Opole 1982, s. 195 (z fotografią)

[1] Marcin Boratyn: Laureaci Nagrody im. Juliusza Ligonia z powstańczym życiorysem. e-civitas.pl, 2021-06-29. [dostęp 2022-06-13]. (pol.).

[2] Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.

[3] M.P. z 1956 r. nr 77, poz. 946

[1]

[2]

[3]