Cirò (wino)
Cirò – włoskie wino i od 1969 roku apelacja klasy DOC w prowincji Crotone w Kalabrii we Włoszech. Nazwa jest zastrzeżona dla win spełniających normy jakościowe i wytwarzanych na zboczach masywu Silia w gminach Cirò, Cirò Marina, a także na wyznaczonych terenach w gminach Melissa i Crucoli[1].
Wino cremissa, wytwarzane z takich samych odmian jak cirò, otrzymywali zwycięzcy antycznych igrzysk, pili je i składali w podzięce bogom. Organizatorzy Letnich Igrzysk w 1968 roku w Meksyku, w nawiązaniu do tradycji starożytnych zawodów, serwowali do posiłków właśnie wino cirò[2][3][4].
Charakterystyka i wymagania jakościowe[edytuj | edytuj kod]
Wino cirò jest dostępne jako czerwone (rosso), białe (bianco) i różowe (rosato), przy czym zdecydowanie przeważa czerwone. Produkuje się tylko wina wytrawne.
Wina czerwone[edytuj | edytuj kod]
Minimalną zawartość etanolu w winach czerwonych ustalono jako 12,5%. Wino musi być wytwarzane z winogron szczepu gaglioppo, przy czym dopuszcza się nie więcej niż 5% dodatku białych odmian trebbiano toscano i greco bianco. Górną granicą zbiorów jest 11,5 t/ha.
Predykat classico nadawany jest czerwonym winom z tradycyjnego, północnego obszaru apelacji, tj. gmin Cirò i Cirò Marina. Predykat superiore może być dodany, jeśli poziom alkoholu w winie przekracza 13,5%. Wino spełniające wymagania superiore i starzone przez dwa lata ma prawo do określenia riserva[1][5].
Wino czerwone jest pełne w smaku, harmonijne i z wyraźnie wyczuwalnymi owocami, alkoholem i garbnikami, łagodzonymi w miarę starzenia[6][1][5].
Wina różowe[edytuj | edytuj kod]
Winom różowym są stawiane te same wymagania, co winom czerwonym. Nie stosuje się dodatkowych predykatów[1]. Winifikacja na różowo zapewnia zdecydowanie łagodniejszy smak i zapach, w porównaniu do win czerwonych.
Wina białe[edytuj | edytuj kod]
Podstawą (przynajmniej 90%) wina jest szczep greco bianco; dopuszczalna jest nie więcej niż dziesięcioprocentowa domieszka trebbiano toscano. Podobnie jak w przypadku win czerwonych, maksymalną wydajność z hektara określono na 11,5 t, a minimalny poziom alkoholu na 12,5%[1][5].
Zestawienia kulinarne[edytuj | edytuj kod]
Czerwone cirò dobrze komponuje się z pieczonym lub grillowanym czerwonym mięsem, dziczyzną, koźlęciną oraz wyrazistymi serami z Kampanii (caciocavallo, provolone). Różowe poleca się do przystawek (np. pomidory nadziewane ryżem) i dań rybnych, zaś białe do dań warzywnych i delikatnych ryb[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 122, 825–826. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Cirò DOC. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
- ↑ Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 438–439. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ Burton Anderson: The Wines of Italy. An Endless Adventure in Taste. s. 33. ISBN 978-1-4507-5292-3. (ang.).
- ↑ a b c Ed McCarthy, Mary Ewing-Mulligan, Maryann Egan: Wine All-in-One for Dummies. Wiley, s. 396. ISBN 978-0-470-47626-0. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 296. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).