Czesław Hofmokl
| |
 porucznik piechoty rezerwy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 maja 1936 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
sędzia |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Czesław Hofmokl (ur. 20 lipca 1897 w Stanisławowie, zm. 17 maja 1936 tamże) – polski sędzia, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 lipca 1897 w Stanisławowie, w rodzinie Oskara i Heleny z Gosławskich[1][2]. Był starszym bratem Zygmunta (ur. 1901), inżyniera leśnictwa, odznaczonego Medalem Niepodległości[3].
Kształcił się w C. K. I Gimnazjum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie, w którym w 1914 ukończył VII klasę[4][2].
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich[5]. Później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[5] i został komendantem 1 kompanii[2]. U kresu wojny i wybuchu wojny polsko-ukraińskiej był w grupie działaczy POW formujących sztab i 3 listopada 1918 został zastępcą komendanta obrony Stanisławowa por. Antoniego Deblessema[6]. 25 maja 1919 w stopniu porucznika kierował zajęciem koszar przy ulicy 3 Maja, zajmowanych przez Ukraińców[6]. Otrzymał także rozkaz zajęcia koszar przy ulicy Kamińskiego, szpitala wojskowego i poczty, komenderując wówczas I i IV kompanią POW[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1922 roku posiadał przydział w rezerwie do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim[7].
Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8][9]. W latach 1923–1934 był oficerem rezerwowym 48 pułku piechoty w Stanisławowie[10][11][12].
Sprawował urząd sędziego Sądu Okręgowego w Stanisławowie[5]. Był członkiem koła Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP w Stanisławowie[13]. W tym mieście pełnił funkcję prezesa założonego w 1936 koła Związku Peowiaków[2]. Był także prezesem miejscowego Związku Oficerów Rezerwy RP[5][2].
17 maja 1936 około godz. 23:30 u zbiegu ulicy Ułanów Krechowieckich i Kazimierzowskiej został śmiertelnie pchnięty nożem w serce[5][2]. Podejrzany o dokonanie morderstwa został aresztowany i był nim 32-letni robotnik betoniarski Stefan Śmieszny, w który wcześniej był kilkakrotnie skazywany za wykroczenia i drobne przestępstwa przez sędziego Hofmokla[14]. Motywem dokonania zabójstwa miała być zemsta osobista sprawcy[5][14].
Czesław Hofmokl był żonaty, miał dwoje dzieci[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 28 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15] zamiast uprzednio (24 października 1931) nadanego Krzyża Niepodległości[16][1]
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy i drugi za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej[17]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-29]..
- ↑ a b c d e f g Rajmund Piżanowski: Zarząd Koła Związku Peowiaków powiatu Stanisławów. stanislawow.net. [dostęp 2016-06-21].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-29]..
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I. z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1913/14. Stanisławów: Fundusz Naukowy, 1914, s. 58.
- ↑ a b c d e f g Zamordowanie sędziego S. O. Hofmokla w Stanisławowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 114 z 19 maja 1936.
- ↑ a b Tadeusz Olszański: Jan Stanisławów znów stał się Polską. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2016-06-21].
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 96.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 509.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 241.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 261.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 448.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 18, 499.
- ↑ Sprawozdania Zarząde Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1936/1937. Warszawa: 1937, s. 32.
- ↑ a b Z kraju. Aresztowanie mordercy sędziego Hofmokla w Stanisławowie. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 137 z 19 maja 1936.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 736.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej
- Członkowie Związku Oficerów Rezerwy (II Rzeczpospolita)
- Członkowie Związku Peowiaków
- Ludzie urodzeni w Stanisławowie
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości z Mieczami
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Ofiary zabójstw w II Rzeczypospolitej
- Porucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Sędziowie sądów okręgowych II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1936
- Żołnierze Legionów Polskich 1914–1918 (Austro-Węgry)