Czuraj

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czuraj
część miasta
Państwo

 Polska

Województwo

mazowieckie

Powiat

ostrowski

Miasto

Brok

W granicach miasta

1 marca 1922[1]

SIMC

0966174

Kod pocztowy

07-306

Tablice rejestracyjne

WOR

Położenie na mapie gminy Brok
Mapa konturowa gminy Brok, po prawej znajduje się punkt z opisem „Czuraj”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Czuraj”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Czuraj”
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego
Mapa konturowa powiatu ostrowskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Czuraj”
Ziemia52°42′42″N 21°54′19″E/52,711722 21,905211

Czurajczęść miasta Brok w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim. Rozpościera się wzdłuż obecnej ulicy Czuraj, na północny zachód od centrum Broku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Czuraj to dawniej samodzielna wieś i folwark w gminie Nagoszewo, a od 1868 w gminie Orło w powiecie ostrowskim w guberni łomżyńskiej[2][3]. 19 maja?/31 maja 1870 do gminy Orło przyłączono pozbawiony praw miejskich Brok[4], odłączony ponownie (jako miasto) 1 marca 1922[5].

W II RP Czuraj należał do powiatu ostrowskiego w woj. białostockim. 1 marca 1922 osadę Brok, wieś Brok Poduchowny, wieś Czuraj i folwark Czuraj wyłączono z gminy wiejskiej Orło, tworząc z nich nową gminę Brok, którą równocześnie zaliczono do rzędu miast, a przez co Czuraj stał się integralną częścią Broku[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dz.U. z 1922 r. nr 12, poz. 107.
  2. Postanowienie z 17 (29) września 1866, ogłoszone 5 (17) stycznia 1867 (Dziennik Praw, rok 1866, tom 66, nr 219, s. 279)
  3. Postanowienie z 29 grudnia 1867 (10 stycznia 1868), ogłoszone 8 (20) lutego 1868 (Dziennik Praw, rok 1868, tom 67, nr 228, s. 359)
  4. Postanowienie z 30 stycznia (11 lutego) 1870, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, s. 81)
  5. Dz.U. z 1922 r. nr 12, poz. 107