DKD-VII
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
górnopłat konstrukcji mieszanej |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Liczba egz. |
projekt |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gwiazdowy Siemens-Halske Sh-4/Armstrong Siddeley Genet |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11 m |
| Długość |
7,3 m |
| Wysokość |
2,35 m |
| Powierzchnia nośna |
20 m² |
| Profil skrzydła |
STAé 72A |
| Masa | |
| Własna |
380 kg |
| Użyteczna |
420 kg |
| Startowa |
800 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
155 km/h |
| Prędkość przelotowa |
135 km/h |
| Prędkość minimalna |
60 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
3 m/s |
| Pułap |
3600 m |
| Zasięg |
640 km |
| Dane operacyjne | |
DKD-VII (DKD-VIII) – projekt polskiego samolotu sportowego w układzie zastrzałowego górnopłatu z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, autorstwa Stanisława Działowskiego. Samolot był rozwinięciem poprzedniej konstrukcji braci Działowskich – DKD-V. W 1930 roku rozpoczęto budowę prototypu DKD-VIII, jednak z powodu wykrytych wad konstrukcyjnych i zainteresowaniem konstruktora modelem DKD-X projekt został zarzucony.
Historia i użycie[edytuj | edytuj kod]
W 1929 roku konstruktor lotniczy Stanisław Działowski stworzył projekt samolotu sportowego, będącego rozwinięciem poprzedniej konstrukcji – DKD-V[1][2]. Trzymiejscowa maszyna w koncepcji górnopłatu miała spełniać w aeroklubach rolę samolotu szkolnego i turystycznego[1]. Przewidywano dwie wersje różniące się napędem: DKD-VII, z silnikiem gwiazdowym Siemens-Halske Sh-4 o mocy 40 kW (55 KM) i DKD-VIII, na którym miał się znaleźć silnik gwiazdowy Armstrong Siddeley Genet o mocy 59 kW (80 KM)[1][3].
W 1930 roku, po otrzymaniu ze strony przedstawicieli Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) obietnicy wypożyczenia silnika Armstrong Siddeley Genet, rozpoczęto budowę prototypu DKD-VIII[1][3]. Projekt samolotu został jednak negatywnie oceniony przez Instytut Aerodynamiczny Politechniki Warszawskiej oraz Instytut Techniczny Badań Lotnictwa (ITBL) w Warszawie, co spowodowało wstrzymanie poparcia budowy konstrukcji przez LOPP[1][3]. Brak zasobów finansowych i zainteresowanie Stanisława Działowskiego koncepcją „aeromobilu” (DKD-X) spowodował przerwanie prac nad DKD-VIII[1][4].
Opis konstrukcji i dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
DKD-VII (DKD-VIII) miał być jednosilnikowym, trzymiejscowym górnopłatem typu parasol o konstrukcji mieszanej[1][3]. Kadłub tworzyła kratownica wykonana z rur duralowych połączonych stalowymi kolankami, ukształtowana drewnianymi listwami i pokryta płótnem[1][3]. Kabiny otwarte, w układzie tandem, z podwójnymi sterownicami (przyrządy pokładowe znajdowały się jedynie w pierwszej kabinie, lecz były widoczne z dwóch tylnych siedzeń)[1][3]. Za ognioodporną przegrodą za silnikiem przewidziano miejsce na duży bagażnik, które można było wykorzystać na czwartą kabinę[1][3]. Podwozie główne stałe, trójgoleniowe[1].
Płat o obrysie trapezowym, dwudźwigarowy, trójdzielny, konstrukcji drewnianej, kryty płótnem, podparty dwiema parami zastrzałów wykonanych z rur duralowych[1][3]. Profil płata STAé 72A, a współczynnik kształtu miał mieć wartość 7[1][3]. Rozpiętość skrzydeł miała wynosić 11 metrów, a powierzchnia nośna 20 m²[1][3]. Konstrukcja skrzydeł miała umożliwiać ich składanie do tyłu[1][3]. Długość samolotu miała wynosić 7,3 metra, a wysokość 2,35 metra[1][3]. Masa własna płatowca miała wynosić 380 kg, masa użyteczna 420 kg, zaś masa całkowita (startowa) maksymalnie 800 kg[1][3]. Obciążenie powierzchni miało wynosić 40 kg/m²[1][3].
Napęd DKD-VII miał stanowić chłodzony powietrzem, 5-cylindrowy silnik gwiazdowy Siemens-Halske Sh-4 o mocy 40 kW (55 KM), natomiast DKD-VIII miał otrzymać zbudowany w tym samym układzie silnik Armstrong Siddeley Genet o mocy 59 kW (80 KM)[1]. Silnik miał napędzać stałe, drewniane, dwułopatowe śmigło ciągnące[1]. Obciążenie mocy miało wynosić od 14,5 kg/KM w przypadku silnika Sh-4 i 10 kg/KM z silnikiem Genet[1][3]. Zbiornik paliwa miał znajdować się w środkowej części płata[3]. Prędkość maksymalna miała wynosić 155 km/h, prędkość przelotowa 135 km/h, zaś prędkość minimalna 60 km/h[1][a]. Maszyna miała osiągać pułap 3600 metrów z prędkością wznoszenia wynoszącą 3 m/s[1]. Zasięg samolotu miał wynosić 640 km[1][3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cynk 1971 ↓, s. 609 podaje, że prędkość maksymalna na poziomie morza miała wynosić 160 km/h.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company Limited, 1971. ISBN 0-370-00085-4.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze do 1939 r. T. 1. Sandomierz: Stratus, 2004. ISBN 83-916327-8-4.
- Teofil Lenartowicz. Awionetki Działowskich… i początki lotnictwa w Mielcu. „Lotnictwo z szachownicą”. Nr 2 (32), 2009. Wydawnictwo Sanko. ISSN 1643-5702.
- Zbigniew Wawszczak: Bracia Działowscy. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, seria: Miniatury Lotnicze. Zeszyt XLIV. ISSN 0239-8133.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka samolotów DKD-VII i DKD-VIII w serwisie samolotypolskie.pl. samolotypolskie.pl. [dostęp 2024-05-04]. (pol.).
