DR V 120 001
 Model lokomotywy spalinowej V 120 001. | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1927 |
| Układ osi |
2'C2' |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
124,6 t |
| Długość |
15 800 mm |
| Średnica kół |
1600 mm / 850 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
spalinowa |
| Typ silników |
6 cylindrowy |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
883 kW |
| Rodzaj przekładni |
pneumatyczna |
| Prędkość konstrukcyjna |
80 km/h |
| Nacisk osi na szyny |
18 t |
DR V 120 001 – lokomotywa spalinowa wyprodukowana dla kolei niemieckich.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1924 roku DR zleciło opracowanie lokomotywy spalinowej do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach głównych i podrzędnych. Wówczas przekładnie elektryczne i hydrauliczne nie zostały jeszcze opracowane, kluczowy problem przenoszenia napędu między silnikiem i kołami dla dużych lokomotyw spalinowych został rozwiązany za pomocą przekładni pneumatycznej.
Testy tej przekładni doprowadziły do wyprodukowania w 1927 roku lokomotywy spalinowej początkowo oznakowanej jako V 3201. Lokomotywa w 1929 roku została wprowadzona do eksploatacji. Została przyporządkowana do Reichsbahndirektion w Stuttgarcie oraz w 1930 roku otrzymała oznaczenie V 120 001 (według zależności od mocy silnika wynoszącej 883 kW).
Lokomotywa nie sprawdziła się w prowadzeniu pociągów i w 1933 roku została wycofana z eksploatacji. Później wyprodukowano lokomotywę V 140 001 z hydraulicznym układem przenoszenia mocy.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Pochodzący z łodzi podwodnej 6-cylindrowy silnik wysokoprężny produkcji zakładów Maschinenfabrik Augsburg-Nürnberg został połączony z dwustopniową sprężarką o nadciśnieniu roboczym 7 atm. Powietrze ogrzewało się za pomocą gazów spalinowych z silnika w wymienniku ciepła do 350 °C, w celu dostarczenia dodatkowej energii w postaci ciepła. Sprężone powietrze napędzało lokomotywę przez trzy osie wiązane podobnie jak w silnikach parowych: poprzez rozprężanie w cylindrach o średnicy 700 mm. Lokomotywa posiadała rozrząd Heusingera analogiczny do zastosowanego w lokomotywie parowej.
Nadwozie lokomotywy było wyposażone w kabinę maszynisty na każdym końcu tak, by była możliwa jazda w obu kierunkach. Na ścianach czołowych zamontowano wielkie chłodnice silnika.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Weisbrod, Bäzold, Obermayer: Das große Typenbuch deutscher Lokomotiven. Transpress Verlag ISBN 3-344-70751-5