Danutė Stanelienė

Danutė Stanelienė
	starszyna
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1922 ; Pelucmurgiai, rejon kalwaryjski, Litwa
Data i miejsce śmierci	8 sierpnia 1994 ; Wilno
	Przebieg służby
Lata służby	1942–1945
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Jednostki	167 pułk piechoty 13 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Danutė Stanelienė (Markauskienė) (ur. 20 kwietnia 1922 we wsi Pelucmurgiai w rejonie kalwaryjskim, zm. 8 sierpnia 1994 w Wilnie) – radziecka żołnierka oddziału karabinów maszynowych narodowości litewskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do 1935 skończyła 3 klasy szkoły wiejskiej, później pracowała na roli, a od listopada 1940 w drukarni w Kownie. Wyszła za mąż i zmieniła nazwisko na Stanelienė. Po ataku Niemiec na ZSRR została ewakuowana, pracowała w kołchozie w obwodzie kostromskim, a od października 1941 do lutego 1942 w kombinacie w Gorkim. W końcu lutego 1942 ochotniczo wstąpiła do 16 Dywizji Litewskiej w Bałachnie, ukończyła kursy żołnierzy karabinów maszynowych, od grudnia 1942 do maja 1945 uczestniczyła w wojnie ZSRR z Niemcami w składzie 167 pułku piechoty. Walczyła na Froncie Briańskim (grudzień 1942-marzec 1943), Centralnym (marzec-lipiec 1943), Kalinińskim (październik 1943), 1 (październik 1943-lipiec 1944 i sierpień 1944-luty 1945) i 2 Froncie Nadbałtyckim (lipiec-sierpień 1944 i luty-kwiecień 1945) i Froncie Leningradzkim (kwiecień-maj 1945), m.in. w składzie 13 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii w stopniu sierżanta.

Brała udział w operacji małoarchangielskiej, bitwie pod Kurskiem, operacji orłowskiej i newelsko-gorodokskiej, operacji połockiej, rzeczycko-dwinskiej, ryskiej i memelskiej i blokadzie kurlandzkiego zgrupowania wojsk przeciwnika. 15 lipca 1943 została ciężko ranna i do jesieni 1943 leczyła się w szpitalu w Iwanowie. 16 grudnia 1943 w walce w rejonie miasta Horodok zastąpiła wyeliminowanego z walki dowódcę oddziału. 2 lipca 1944 podczas operacji połockiej ogniem z karabinu maszynowego odparła 13 kontrataków wroga, zabijając wielu niemieckich żołnierzy. 8 października 1944 podczas operacji memelskiej w Prusach Wschodnich w rejonie wsi Wojnuty zabiła niemieckiego snajpera, później żołnierza obsługującego karabin maszynowy i kolejnego żołnierza. W lipcu 1945 została zwolniona z armii, w 1946 ukończyła szkołę partyjną przy KC Komunistycznej Partii Litwy w Wilnie, po czym została sekretarzem gminnego komitetu partyjnego, a od lipca 1950 do września 1954 była sekretarzem rejonowego komitetu partyjnego. Później była starszym instruktorem w Zarządzie Spraw Rady Ministrów Litewskiej SRR, od stycznia 1955 do czerwca 1959 starszym instruktorem działu instruktorskiego Prezydium Rady Najwyższej Litewskiej SRR, a od lutego 1960 do października 1962 starszym inspektorem działu kadr zakładu biura konstruktorsko-technologicznego w Wilnie. Od 1946 do 1954 była deputowaną do Rady Najwyższej ZSRR 2 i 3 kadencji.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Rewolucji Październikowej (20 kwietnia 1971)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (20 lipca 1950)
Order Sławy I klasy (24 marca 1945)
Order Sławy II klasy (26 sierpnia 1944)
Order Sławy III klasy (3 stycznia 1944)
Medal „Za Odwagę” (18 lipca 1943)
Medal „Za pracowniczą dzielność” (1 października 1965)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Станилиене Дануте Юргио (ros.) Biogram na stronie warheroes.ru [dostęp 2018-11-30]