Danuta Kałuszko
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
fizyk, metrolog |
| Pracodawca | |
| Małżeństwo |
Jan Kałuszko (1920-2004) |
| Odznaczenia | |
  
| |
Danuta Kałuszko z d. Gnat (ur. 12 grudnia 1930 r. w Białymstoku, zm. 2 października 1996 w Warszawie) - polska metrolog i fizyk, pracownik Głównego Urzędu Miar
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jako dziecko, podczas tzw. czwartej deportacji (1941), została wywieziona do ZSRR, skąd powróciła w 1946 roku wraz z jedną z pierwszych fal repatriacyjnych. Szkołę średnią ukończyła w Warszawie w 1948 roku, po czym podjęła studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom magistra fizyki otrzymała w 1952 roku i rozpoczęła pracę zawodową w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektronowych im. Róży Luksemburg, skąd w 1956 roku została przeniesiona służbowo do Przemysłowego Instytutu Elektroniki na stanowisko kierownika Wydziału Technologicznego. Dwa lata później podjęła zatrudnienie w Fabryce Półprzewodników TEWA, zajmując kolejno stanowiska kierownicze: głównego inżyniera, zastępcy dyrektora do spraw technicznych i kierownika Zakładu Diod Mocy. W 1966 roku rozpoczęła pracę w Centralnym Urzędzie Jakości i Miar na stanowisku kierownika, a potem dyrektora Zakładu Metrologii Ogólnej i tu pracowała do 1987 roku, tj. do przejścia na emeryturę. Ten ponad 20-letni okres zatrudnienia charakteryzował się jej bardzo aktywną działalnością zawodową: zajmowała się interdyscyplinarną problematyką metrologii prawnej i terminologii, a do jej głównych osiągnięć należy współudział w pracach międzynarodowych na rzecz unifikacji jednostek miar, w tym ustalenia Międzynarodowego Układu Jednostek (SI), który w Polsce zaczął obowiązywać od 1966 roku. Miała znaczący udział we wdrażaniu do stosowania w Polsce układu SI - była autorem i współautorem szeregu publikacji z zakresu jednostek miar (niektóre były kilkakrotnie uzupełniane i wznawiane)[1].
Zmarła 2 października 1996 roku[2]. Została pochowana na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Za wieloletnią, twórczą pracę zawodową została wyróżniona wysokimi odznaczeniami państwowymi, branżowymi oraz wieloma innymi nagrodami. Najważniejsze z nich:
- 1957 - Srebrny Krzyż Zasługi,
- 1962 - Złoty Krzyż Zasługi,
- 1979 - Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
1) Książki:
- Jednostki SI: tablice przeliczeniowe (wraz z Jerzym Wojciechem Szamotulskim), Warszawa 1970, 1979, 1983,
- SI legalne jednostki miar: podstawowe przepisy prawne i komentarz (wraz z Jerzym Wojciechem Szamotulskim), Warszawa 1977, 1978.
2) Artykuły:
- Współpraca w ramach RWPG, [w:] „Pomiary Automatyka Kontrola” 1969, nr 2, s. 96,
- Niektóre problemy związane z perspektywicznym rozwojem służby miar, [w:] „Pomiary Automatyka Kontrola” 1969, nr 6, s. 287,
- Jubileusz Polskiej Służby Miar, [w:] „Pomiary Automatyka Kontrola” 1970, nr 10, s. 541,
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Magdalena Klarner-Śniadowska, Barbara Piotrowska, Słownik biograficzny pracowników Głównego Urzędu Miar, wyd. II poprawione i uzupełnione, Warszawa: Główny Urząd Miar, 2019, ISBN 978-83-940756-2-0 [dostęp 2020-04-03].
- ↑ Nekrologi Warszawskie - Baza nekrologów [online] [dostęp 2020-04-03].
- ↑ Baza Cmentarza Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie [online] [dostęp 2020-04-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Magdalena Klarner-Śniadowska, Barbara Piotrowska, Słownik biograficzny pracowników Głównego Urzędu Miar, Warszawa 2019, ISBN 978-83-940756-2-0, s. 76.