Danyo Ilunga
| |
| Pseudonim |
Dibuba[1] |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
191[1] cm |
| Masa ciała |
95[1] kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa | |
| Klub |
Fighting Gym Waldbröl[2] |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
73[1] |
| Zwycięstwa |
58 |
| Przez nokauty |
44 |
| Porażki |
15 |
Danyo Ilunga (ur. 31 stycznia 1987) – niemiecki kick-boxer kongijskiego pochodzenia, dwukrotny mistrz świata w boksie tajskim, mistrz It’s Showtime oraz finalista turnieju GLORY w kick-boxingu z 2013 .
Życiorys[3][edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Demokratycznej Republice Konga, jako jeden z siedmiorga rodzeństwa. W związku z trwającym w kraju konfliktem wyjechał z rodziną do Niemiec. W 2006 rozpoczął treningi boksu tajskiego pod okiem mistrza Niemiec w K-1 Asmira Burgicia. Mieszkając już w Niemczech, założył wraz z rodziną zespół gospelowy Illunga-gospel Familiy – wspólnie nagrali trzy albumy: Be Gloryfied (2004), Hello Benedictus (2005)[4] i New G (2007)[5]. W 2004 jego ojciec założył fundację charytatywną Ręce dla Afryki (niem. Hände für Afrika), angażującą się w pomoc potrzebującym dzieciom z jego rodzinnego kraju. Aktualnie Danyo jest przewodniczącym fundacji[6].
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Od 2007 startuje w boksie tajskim i kick-boxingu, został m.in. amatorskim mistrzem Niemiec w boksie tajskim. W 2008 wygrał pierwszy zawodowy turniej w wadze ponad 100 kg. 21 marca 2009 przegrał z Brazylijczykiem Andersonem Silvą przez nokaut. 13 czerwca 2009 został mistrzem Europy World Kickboxing Association w wadze ciężkiej, pokonując Chorwata Tomi Colicia przez techniczny nokaut w 4. rundzie.
W latach 2009–2012 dwukrotnie został mistrzem świata organizacji IMC i IKBO w boksie tajskim. 6 marca 2011 zdobył pas mistrza It’s Showtime w wadze do 95 kg, pokonując Wendella Roche’a[7], który później trzykrotnie obronił w starciach z Serbem Nenadem Pagonisem, Hiszpanem Lorenzo Javierem Jorge i Belgiem Filipem Verlindenem.
6 października 2012 zadebiutował w GLORY, pokonując na punkty Turka Aliego Cenika[8]. Po znokautowaniu Francuza Stephane Susperreguia 23 marca 2013[9] został włączony do turnieju Glory 95kg Slam Tournament. Illunga ostatecznie doszedł do finału turnieju rozgrywającego się 22 czerwca 2013 na gali GLORY 9, przegrywając w nim z Surinamczykiem Tyronem Spongiem przez TKO w 16. sekundzie pojedynku. W drodze do finału pokonał Tunezyjczyka Mourada Bouzidiego oraz Amerykanina Dustina Jacoby’ego, obu na punkty[10]. W latach 2013–2015 zwyciężał m.in. z Holendrem Michaelem Duutem[1], Rumunem Andrei Stoicą[1] czy Czechem Ondřejem Hutníkiem, wszystkich pokonując przed czasem. W listopadzie 2014 odpadł w półfinale turnieju pretendentów GLORY wagi półciężkiej, po porażce z rąk Brazylijczyka Saulo Cavalariego[1].
Od kwietnia 2015 notował serię siedmiu porażek z rzędu m.in. w starciach z Zabitem Samiedowem, Artiomem Wachitowem[1], czy w rewanżach z Bouzidim[1] i Duutem[11], przełamując się dopiero 9 grudnia 2017 podczas Glory 49 gdzie znokautował w trzecim ich starciu Michaela Duuta[12].
10 sierpnia 2018 na Glory 56 w Denver zmierzył się o mistrzostwo świata wagi półciężkiej z obrońcą tytułu Artiomem Wachitowem, ostatecznie przegrywając z nim ponownie jednogłośnie na punkty[13].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
- amatorski mistrz Niemiec IFMA w muay thai
- 2008: 1-King – 1. miejsce w turnieju w kat. +100 kg
- 2009: mistrz Europy WKA w wadze ciężkiej (-95 kg), formuła K-1
- 2009–2010: mistrz świata IMC w kat. -95 kg, formuła muay thai
- 2009: German King Cup – 1. miejsce w turnieju wagi ciężkiej (+95 kg), formuła K-1
- 2010: mistrz świata IKBO w wadze ciężkiej (-95 kg), formuła muay thai
- 2011–2013: mistrz świata It’s Showtime w kat. -95 kg
- 2013: Glory 95kg Slam Tournament – finalista turnieju w wadze półciężkiej
- 2015: GFC Fight Series 3 – finalista turnieju wagi ciężkiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Statystyki i rekord na glorykickboxing.com. glorykickboxing.com. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ a b Statystyki na muaythaitv.com. muaythaitv.com. [dostęp 2017-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-10)]. (fr.).
- ↑ Über mich. danyoilunga.com. [dostęp 2016-12-31]. (niem.).
- ↑ Hello Benedictus CD. hello-benedictus.de. [dostęp 2018-08-11]. (niem.).
- ↑ Stars von morgen: Danyo Ilunga. gnp1.de, 2010-10-04. [dostęp 2016-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-26)]. (niem.).
- ↑ Impressum. hände-für-afrika.de. [dostęp 2016-12-31]. (niem.).
- ↑ Dave Walsh: It’s Showtime 46: Danyo Ilunga Frustrates Wendell Roche to Win the 95MAX World Title. liverkick.com, 2011-03-06. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
- ↑ Rian Scalia: GLORY 2 Brussels Live Results. liverkick.com, 2012-10-06. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
- ↑ Rian Scalia: GLORY 5 London Live Results. liverkick.com, 2013-03-23. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
- ↑ Dave Walsh: GLORY 9 New York Live Results and Updates. liverkick.com, 2013-06-22. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
- ↑ K. Witek: Wyniki Glory 36 „Collision”: Rico Verhoeven pokonał Badr Hariego w drugiej rundzie, Doumbe nowym mistrzem kategorii półśredniej. mmanews.pl, 2016-12-10. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).
- ↑ GLORY Redemption Results: Verhoeven Stops Ben Saddik, Pereira Finishes Belgaroui. combatpress.com, 2017-12-09. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ Dave Walsh: GLORY 56 Results and Live Commentary. liverkick.com, 2018-08-10. [dostęp 2018-08-11]. (ang.).