Diplocarpon earlianum
.jpg) Plamy na liściach truskawki wywołane przez Diplocarpon earlianum | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Diplocarpon earlianum |
| Nazwa systematyczna | |
| Diplocarpon earlianum (Ellis & Everh.) F.A. Wolf J. Elisha Mitchell scient. Soc. 39(3-4): 141 (1924) | |
Diplocarpon earlianum (Ellis & Everh.) F.A. Wolf – gatunek grzybów z rodziny Drepanopezizaceae[1]. W Polsce u truskawki wywołuje chorobę o nazwie czerwona plamistość liści truskawki[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Diplocarpon, Drepanopezizaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1]. W Polsce u truskawki wywołuje chorobę o nazwie czerwona plamistość liści truskawki[2].
Po raz pierwszy takson ten w 1884 r. opisali Job Bicknell Ellis i Benjamin Matlack Everhart nadając mu nazwę Peziza earliana. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Frederick Adolph Wolf w 1924 r. (jako Diplocarpon earliana)[3]. Ma około 20 synonimów[3].
Cykl życiowy[edytuj | edytuj kod]
Diplocarpon aerlianum zimuje w porażonych liściach. Może rozwijać się przez cały rok, nawet pod pokrywą śnieżną, ale niska temperatura znacznie zmniejsza tempo jego rozwoju. W porażonych liściach tworzy służące do rozmnażania się acerwulusy. Podczas suchej pogody mogą one długo pozostawać w stanie uśpienia, ale szybko dojrzewają w okresach wilgotnych. Wiosną panują idealne warunki do ich rozwoju. Wytwarzane w acerwulusach i zlepione śluzem konidia rozprzestrzeniane są przez rozbryzgi deszczu, rosę i podczas zraszania roślin, prawdopodobnie także przez stawonogi. Po przyklejeniu się do rośliny wypuszczają strzępki rostkowe przebijające naskórek. Niezbędny do infekcji czas zwilżenia liści wynosi 9 godz., a dla bardzo młodych liści 18 godz. Pod skórką rośliny rozwija się grzybnia patogenu. Pierwsze objawy porażenia pojawiają się w ciągu 6–15 dni od infekcji, a po około 25 dniach w sprzyjających patogenowi warunkach pogody tworzą się acerwulusy[4]. Powstające w nich konidia dokonują infekcji wtórnych rozprzestrzeniających chorobę[5].
Optymalna temperatura do produkcji konidiów wynosi od 20 do 25 stopni Celsjusza przy obecności wolnej wody (powszechnie występującej w środku lata w wielu regionach). Optymalne dla rozwoju grzybni patogenu pH wynosi 5-6[6].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Diplocarpon aerlianum jest szeroko rozpowszechniony zarówno na półkuli północnej, jak południowej. Występuje a Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Afryce Środkowej i Południowej, na Bliskim Wschodzie, Azji Południowej i Wschodniej, w Australii. Rozprzestrzenia się głównie podczas deszczu przez rozbryzgi konidiów z porażonych liści. Zarodniki płciowe (askospory) odgrywają niewielką rolę w rozprzestrzenianiu choroby[4].
Grzyb mikroskopijny, pasożyt i saprotrof. Jedynymi znanymi jego żywicielami są różne gatunki poziomki (Fragaria)[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2022-11-09] (ang.).
- ↑ a b Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.
- ↑ a b Species Fungorum [online] [dostęp 2022-08-20] (ang.).
- ↑ a b Cathy Heidenreich, Bill Turechek, Strawberry Leaf Scorch [online] [dostęp 2022-11-09].
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.
- ↑ B.N. Dhanvantari, The leaf scorch disease of strawberry (Diplocarpon earliana) and the nature of resistance to it., „Canadian Journal of Botany”, 45 (9), 1967, s. 1525–1543.
- ↑ Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.