Dubieniec (Białoruś)
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Wysokość |
150 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1655 |
| Kod pocztowy |
225545 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 52°02′04,2″N 26°58′17,4″E/52,034500 26,971500
| |
Dubieniec (błr. Дубянец; ros. Дубенец) – wieś na Białorusi, w rejonie stolińskim obwodu brzeskiego, około 19 km na północ od Stolina[2].
Siedziba parafii prawosławnej pw. Narodzenia Matki Bożej[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o Dubieńcu pochodzi z 1718 roku, kiedy zaczęto budować w tej wsi cerkiew Narodzenia Matki Bożej. Wieś była dziedzictwem rodziny Szczyttów-Niemirowiczów herbu Jastrzębiec.
Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[4].
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Dubieniec znalazł się na terenie powiatu pińskiego guberni grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego[5].
W XVIII wieku własność Dubieńca przeszła na rodzinę Oleszów, a od połowy XIX wieku do II wojny światowej właścicielami tych dóbr byli Kieniewicze[5][6].
W 1880 roku wieś liczyła 83 mieszkańców[5].
Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Dubieniec znalazł się na terenie Polski, w gminie Stolin powiatu stolińskiego (od 1923 roku) województwa poleskiego, od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi.
Drewniana cerkiew, której budowę ukończono w 1720 roku[7], istnieje do dziś i stanowi pomnik o krajowym znaczeniu. Jest pomalowana na niebiesko.
Dawny dwór[edytuj | edytuj kod]
Do lat 60. XX wieku we wsi istniał dziewiętnastowieczny dwór wybudowany prawdopodobnie przez Oleszów. Był to parterowy, murowany budynek, wzniesiony na planie szerokiego prostokąta. Obie jego dłuższe elewacje były niemal identyczne: wydatne, szerokie ganki o dwóch parach kolumn, podtrzymujących trójkątne szczyty. Ganek od strony wjazdu był nieco wyższy i szerszy. Dom był kryty czterospadowym dachem. Przed nim był duży, okrągły gazon. Znaczącego parku nie było.
Dwór był ograbiony w czasie I wojny światowej.
Po zburzeniu dworu jedynym świadkiem przeszłości majątku są 400-letni dąb i resztki fundamentów[8].
Majątek w Dubieńcu jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Dubieniec na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ Столинское благочиние → 12. Приход храма Рождества Пресвятой Богородицы д.Дубенец Столинского района. pinskeparh.by. [dostęp 2021-02-10]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 119.
- ↑ a b c Dubieniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 189.
- ↑ a b Dubieniec, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 47, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ Дубенец na stronie Atlas Białorusi. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ Дубянец Dubieniec Дубенец. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 305. ISBN 985-6302-37-4. (biał.).