Edward Piotrowski (generał)
generał major | |
Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1865 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1942 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Edward Piotrowski (ros. Эдуард Францевич Пиотровский, Eduard Francewicz Piotrowskij, ur. 10 marca 1865 w majątku Kosianowo, powiat prużański, zm. w 1942 w Specposiołeku Nr 61 (Ulskoje), w rejonie chołmogorskim) – rosyjski generał major polskiego pochodzenia, generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wyznania rzymskokatolickiego[1]. Syn Franciszka (registratora kolegialnego[a] guberni grodzieńskiej[2]) i Apolonii z Dąbrowskich[3]. Podstawy edukacji szkolnej zdobył w wyłkowyszskim ujezdnym ucziliszczu[1]. W 1886 r., po ukończeniu Czugujewskiej Szkoły Wojskowej , został awansowany do stopnia podporucznika i przydzielony do 18 Wołogodzkiego Pułku Piechoty . W 1890 r. awansowany na porucznika, w 1899 r. na sztabskapitana, a w 1900 r. na kapitana. Od 1904 r. uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej[1].
W 1912 r. został awansowany do stopnia podpułkownika. Od 1914 r. brał dział w I wojnie światowej w szeregach 19 Kostromskiego Pułku Piechoty . 19 maja 1915 r. został odznaczony za odwagę Orderem św. Jerzego IV klasy. Dowodził 20 Halickim Pułkiem Piechoty (7 VI 1915 – 22 IV 1917). W 1916 r. został za zasługi wojenne awansowany do stopnia pułkownika. 13 października 1916 r. został odznaczony Orężem Świętego Jerzego „Za Waleczność”[1].
3 czerwca 1917 r. został awansowany do stopnia generała majora. Dowodził brygadą 42 Dywizji Piechoty, a 11 sierpnia 1917 r. został dowódcą 42 DP[1].
Od 2 grudnia 1917 r. znajdował się w rezerwie Mińskiego Okręgu Wojskowego[2].
Od 1918 r. był przewodniczącym komitetu formowania polskich jednostek wojskowych na Wołyniu i Podolu. Od 1920 r. generał brygady Wojska Polskiego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.[4] Pracował w administracji wojskowej[5]. W 1924 r. przeniesiony do rezerwy. Osiadł w Kamień Koszyrskim (województwo poleskie II RP). Po agresji ZSRR na Polskę został w 1939 r. aresztowany przez NKWD i zesłany do Archangielska. Pracował przy wyrębie lasu[5]. Zmarł w 1942 roku z wycieńczenia na zesłaniu w Specposiołeku nr 61 (Ulskoje) w rejonie chołmogorskim obwodu archangielskiego[1][b].
Żona: Franciszka Haciska; dzieci: Joanna, Zofia, Edward[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Świętego Stanisława III klasy (1896, wstęga i miecze do orderu: 6.03.1916)
- Order Świętej Anny III klasy (1907)
- Order Świętego Stanisława II klasy (1912, miecze do orderu: 9.09.1916)
- Order Świętej Anny II klasy z mieczami (16.01.1915)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą (16.01.1915)
- Order Świętego Jerzego IV klasy (19.05.1915)
- Order Świętego Włodzimierza III klasy z mieczami (7.11.1915)
- Oręż Świętego Jerzego (13.10.1916)[1]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Najniższa ranga urzędnicza.
- ↑ Na południowy wschód od miejscowości Chołmogory i Ust´-Piniega , a na południowy zachód od miejscowości Swietły[6]. Obecnie uroczysko i zarośnięty cmentarz z grobami zesłanych obywateli polskich[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Alexey Likhotvorik: Пиотровский Эдуард Францевич. [w:] Русская армия в Первой мировой войне [on-line]. grwar.ru. [dostęp 2023-08-15]. (ros.).
- ↑ a b Из истории Карпатской операции 1915 г. Сборник документов. Москва, Санкт-Петербург: Нестор-История Подробнее, 2016, s. 339. ISBN 978-5-4469-0725-0.
- ↑ a b Zbigniew Andrzej Judycki: Pod obcymi sztandarami. Generałowie polskiego pochodzenia w siłach zbrojnych państw obcych. Popularny słownik biograficzny. T. I. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Fundacja Polonia Semper Fidelis, 2016, s. 124. ISBN 978-83-937112-2-2.
- ↑ Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 147. ISBN 978-0-9502808-3-7.
- ↑ a b Пиотровский Эдуард Францевич. [w:] Офицеры русской императорской армии [on-line]. ria1914.info. [dostęp 2023-08-15]. (ros.).
- ↑ Кладбище спецпоселка № 61 (Ульское). mapofmemory.org. [dostęp 2023-08-16]. (ros.).
- ↑ Cierpieniu – prawdę, umarłym – modlitwę. Miejsca polskiej pamięci w Rosji. Katalog wystawy. Warszawa: Stowarzyszenie Memoriał, Instytut Pamięci Narodowej, 2015, s. 23. ISBN 978-83-7629-779-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Absolwenci Czugujewskiej Szkoły Wojskowej
- Generałowie majorowie armii Imperium Rosyjskiego
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
- Polacy odznaczeni Bronią Złotą
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
- Polacy odznaczeni Orderem Świętej Anny
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Włodzimierza
- Polacy w wojnie rosyjsko-japońskiej
- Polacy – generałowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Generałowie brygady II Rzeczypospolitej
- Ofiary wysiedleń dokonanych przez ZSRR w Polsce 1939–1946
- Polscy zesłańcy w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
- Urodzeni w 1865
- Zmarli w 1942