Emil Hachulski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Hachulski
Data urodzenia

17 października 1920

Data śmierci

1995

Ambasador PRL w Kenii
Okres

od 4 lipca 1969
do 22 stycznia 1974

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Małżonek

Renata Hachulska

Poprzednik

Henryk Leśniewski (chargé d’affaires)

Następca

Zdzisław Lesiak

Ambasador PRL w Tanzanii
Okres

od 1980
do 1982

Poprzednik

Wiesław Klimas

Następca

Stanisław Szymański

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Emil Hachulski z d. Burek, krypt. Mill (ur. 17 października 1920, zm. 1995) – archeolog i dyplomata, 1969–1974 ambasador PRL w Kenii, 1980–1982 w Tanzanii.

Pochodził z rodziny chłopskiej Walentego Burka. W 1938 rozpoczął studia archeologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kontynuował je, uczestnicząc w tajnych kompletach. W 1949 został członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W 1949–1951 pracował jako asystent-stażysta w Katedrze Archeologii Polski UJ[1]. W 1952 na podstawie pracy Kultura prapolska na Dolnym Śląsku uzyskał stopień doktora filozofii w zakresie archeologii. W tym samym roku przeniósł się na stanowisko adiunkta w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Tam wszedł w skład Kierownictwa Badań nad Początkami Państwa Polskiego, uczestnicząc w wykopaliskach archeologicznych m.in. w Krakowie - Nowej Hucie, gdzie pełnił funkcję zastępcy kierownika zespołu[2]. W 1956–1957 pracował w Muzeum Archeologicznym w Krakowie.

W 1957 ukończył Studium Dyplomatyczne UJ i rozpoczął pracę w korpusie dyplomatycznym. Początkowo skierowany na stanowisko sekretarza ambasady w Rangunie. W 1964–1966 pełnił funkcję chargé d'affaires w Demokratycznej Republice Konga. Następnie objął stanowisko kierownika departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz funkcję członka komisji spraw zagranicznych w Komitecie Centralnym ZSL. 16 marca 1969 został powołany na stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego w Kenii[3]. Funkcję tę pełnił do 1974. W 1980–1982 ambasador nadzwyczajny w Tanzanii, akredytowany w Zambii, Madagaskarze, Somalii i Mozambiku[4]. W 1990 przeszedł na emeryturę.

W 1961–1990 funkcjonował w grupie kontaktów informacyjnych Służby Bezpieczeństwa pod krypt. Mill[5].

Był żonaty z Renatą Hachulską, również archeolożką.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1951:   Ozdoby wczesnohistoryczne na Śląsku Dolnym
  • 1952:   Kultura prapolska na Dolnym Śląsku
  • 1954a: Wyniki badań w Mogile, pow. krakowski w 1952 r. „Wiadomości Archeologiczne” T. 20: z. 2: s. 187.
  • 1954b: Wyniki prac wykopaliskowych w Mogile w 1953 r. „Wiadomości Archeologiczne” T. 20: z. 2: s. 188.
  • 1954c: Radlice późnego okresu rzymskiego z Mogiły, pow. Kraków. „Wiadomości Archeologiczne” T. 20: z. 2: s. 189.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Marek Gedl, Katedra Archeologii Polski Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w latach 1945–1967, „Światowit”, 30, 1969, s. 249–259.
  2. ↑ Adrianna Szczerba, O zaangażowaniu Kierownictwa Badań nad Początkami Państwa Polskiego (1949–1953) w badania ratownicze na terenie Nowej Huty, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, 67 (1), 2022, s. 149–156.
  3. ↑ Daily Report, „Foreign Broadcast Information Service” (51), 17 marca 1969 (ang.).
  4. ↑ „Rocznik Polityczny i Gospodarczy” 1980, s. 564.
  5. ↑ Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych 1944–1990, sygn. IPN BU 00168/180.
  6. ↑ Uchwała Rady Państwa nr 0/56 z dnia 10 stycznia 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 415).
  7. ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 6 kwietnia 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 52, poz. 561).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Hachulski&oldid=73801873”