Extra Flugzeugbau
_05.jpg) Extra 230 – pierwszy sukces Extra Flugzeugbau | |
| Państwo | |
|---|---|
| Adres | |
| Dyrektor | |
| Zatrudnienie |
60 (w 1996)[1] |
Położenie na mapie Niemiec  | |
 51°36′50,368″N 6°51′38,192″E/51,613991 6,860609
| |
| Strona internetowa | |
Extra Flugzeugproduktions- und Vertriebs GmbH – wytwórnia samolotów akrobacyjnych w Hünxe, założona w 1980 roku przez niemieckiego pilota akrobacyjnego Waltera Extrę, znajdująca się na lotnisku Flugplatz Dinslaken/Schwarze Heide.
Wykorzystując swoje doświadczenie w budowaniu samolotów Pitts Special Walter Extra, zainspirowawszy się osiągami i konstrukcją jednopłata Loudenslager Laser 200, skonstruował samolot Extra 230, z 230 konnym silnikiem i płatem wykorzystującym osiągnięcia niemieckich badań aerodynamicznych z czasów II wojny światowej. Oblatana w 1984 roku Extra 230 przewyższyła osiągami inne samoloty akrobacyjne, a Walter Extra przekształcił warsztat, w którym budował pojedyncze maszyny na indywidualne zamówienia, w regularną wytwórnię lotniczą[2]. Extra 230 charakteryzowała się doskonałą zwrotnością, miała lepsze przyspieszenie i niższą prędkość przeciągnięcia od maszyn Pittsa; piloci na niej latający zaczęli wygrywać amerykańskie i międzynarodowe mistrzostwa: samolot stał się sukcesem sprzedażowym[3].
Wersją rozwojową była Extra 260 z kompozytowym (włókno węglowe) skrzydłem, na której w 1991 roku Patty Wagstaff jako pierwsza kobieta wygrała amerykańskie mistrzostwa w akrobacji lotniczej. Kolejnym samolotami były jednomiejscowa Extra 300S i dwumiejscowa 300L, ta pierwsza stała się najpopularniejszym samolotem akrobacyjnym w 1990 roku, a przedsiębiorstwo Extra wyrosło na wiodącego producenta samolotów akrobacyjnych o wysokich osiągach[4]. Na mistrzostwach świata w akrobatyce lotniczej – FAI World Aerobatic Championships organizowanych przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) w 2019 roku, 47 z 61 uczestników i uczestniczek i 8 z pierwszej dziesiątki latało na samolotach Extra (głównie Extra 330 SC)[5].
Extra 300 była używana przez zespół akrobacyjny Fuerza Aérea de Chile[6] (Halcones). Zespół akrobacyjny Jordańskich Sił Powietrznych latał na 5 samolotach Extra 300 w latach 1992–2007, kiedy to wymienił je na nowocześniejsze Extra 300 L, i ponownie w drugiej dekadzie XXI w. na 5 maszyn kolejnej generacji Extra-330 LX[7].
Extra następnie zbudował nieco zmniejszoną wersję modelu 300, z dwustukonnym silnikiem – Extra 200, jako dwumiejscowy samolot do nauki akrobacji, o słabszych osiągach, ale tańszy w eksploatacji niż silniejsza wersja. Wymienna owiewka pozwala na szybką konwersję na samolot dla jednego pilota[8].
Produkowane samoloty:
- Extra 200 – dwumiejscowy samolot akrobacyjny (oblot 1996);
- Extra 300 – dwumiejscowy samolot szkolno-akrobacyjny;
- Extra 300 L – wersja dolnopłata;
- Extra 300 S – wersja jednomiejscowa, akrobacyjna, wyczynowa z silnikiem 300 KM;
- Extra 330 – dwumiejscowy samolot akrobacyjny, wersja rozwojowa Extry 300 z silnikiem Lycoming AEIO-580;
- Extra 500 – sześciomiejscowy samolot z kabiną ciśnieniową (oblot 1996)[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Brassey’s world aircraft and systems directory, 1996-97. Michael J. H. Taylor (red.). McLean, Va.: Brassey’s Inc, 1996, s. 398. ISBN 1-57488-063-2.
- ↑ Szurovy 1997 ↓, s. 106.
- ↑ Szurovy 1997 ↓, s. 189.
- ↑ Szurovy 1997 ↓, s. 190.
- ↑ Results – Overall Mixed – 30th WAC, Châteauroux-Déols, France, 22 to 31 August 2019. [w:] The 30th FAI World Aerobatic Championships [on-line]. Fédération Aéronautique Internationale, 2019. [dostęp 2022-03-01]. (ang.).
- ↑ René J. Francillon: The Naval Institute guide to world military aviation, 1995. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1995, s. 447. ISBN 1-55750-252-8.
- ↑ History. [w:] Royal Jordanian Falcons [on-line]. Royal Jordanian Falcons, 2022. [dostęp 2022-03-01]. (ang.).
- ↑ Szurovy 1997 ↓, s. 28–29.
- ↑ The new illustrated encyclopedia of aircraft, David Mondey, Michael John Haddrick Taylor (red.), Edison, NJ: Chartwell Books, 2000, s. 241, ISBN 0-7858-1164-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Geza Szurovy: Advanced aerobatics. Mike Goulian (red.). New York: McGraw-Hill, 1997. ISBN 0-07-063303-7.