Feliks Serbeński
major audytor | |
Data urodzenia |
31 stycznia 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 1985 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
3 pułk piechoty Strzelców Lwowskich → 2 pułku piechoty Strzelców Lwowskich → 39 pułk piechoty, |
Stanowiska |
dowódca plutonu, |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Feliks Mieczysław Serbeński (ur. 31 stycznia 1897, zm. 11 grudnia 1985 w Londynie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 31 stycznia 1897 w rodzinie Mieczysława (ur. 1868) i Franciszki z Czarkowskich (ur. 1872)[1][2]. Po wybuchu I wojny światowej, w 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, po rozwiązaniu którego został wcielony do c. i k. armii[3]. Jako podporucznik armii austriackiej od początku maja 1918 został odkomenderowany na studia medycyny we Lwowie[3]. Wówczas został przydzielony do szpitala wojskowego przy ulicy Łyczakowskiej[3]. Od około lipca / sierpnia 1918 był zaprzysiężonym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (wprowadzony do organizacji przez ppor. Branko Groö, a współpracował z kpt. Tadeuszem Kudelskim)[3]. W tym roku przebywał we Lwowie z siostrą, zaś jego rodzice zamieszkiwali w Kołomyi[3][4]. 1 listopada 1918 zgłosił się do wojsk polskich i jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[5]. Od początku listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w czasie wojny polsko-ukraińskiej[6][7]. Początkowo działał w otoczeniu Domu Techników kierując oddziałem ochotników[8]. 15 listopada jako dowódca liczącego ok. 30 osób plutonu został wysłany do szkoły kadeckiej celem wzmocnienia załogi[9][10]. Wraz z żołnierzami 17 listopada dokonał odparcia natarcia nieprzyjaciela w sile ok. 150–200 osób, po czym przeszedł do kontrataku[11]. Za obronę odcinka „szkoła kadecka” i odparcie ataku przeważających sił ukraińskich, został wraz z innymi żołnierzami tego samego dnia przedstawiony przez komendę odcinka do odznaczenia[12]. Był wymieniony w gronie obrońców Lwowa pochwalonych za dzielne zachowanie wobec nieprzyjaciela[13]. Po wyzwoleniu Lwowa przez Polaków został 23 listopada przydzielony jako oficer młodszy do kompanii wartowniczej, z cz czego zrezygnował i przeszedł do formowanego przez por. Bolesława Bujalskiego ochotniczego 3 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, wchodząc w skład 2 kompanii tegoż[14]. Pod koniec grudnia 1918 3 p.p. Strzelców Lwowskich już w sile trzech kompanii został wcielony jako III batalion do 2 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a jego 2 kompania (wywodząca się ze szkoły kadeckiej) została 9 kompanią w 2 p.p., w 1919 przemianowanym na 39 pułk piechoty[15][16]. Podporucznik Feliks Serbeński za swoje czyny podczas obrony Lwowa otrzymał Order Virtuti Militari[17]. Był autorem wspomnień o charakterze przyczynku, zatytułowanych Na I odcinku obrony Lwowa[18].
Został zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[19][20]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym macierzystego 39 pułku piechoty, garnizonującego w Jarosławiu[21][22]. Później został przyjęty do służby czynnej i zweryfikowany w stopniu kapitana korpusu sądowego ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1928[23]. Dysponując stopniem doktora praw służył w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie, gdzie w 1932 był prokuratorem[24], a według stanu z marca 1939 już w stopniu majora był sędzią śledczym[25].
Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej jako major audytor pełnił stanowiska szefa służby sprawiedliwości w Kwaterze Głównej Podolskiej Brygady Kawalerii ze Stanisławowa oraz szefa sądu polowego nr 46. Później w Polskich Siłach Zbrojnych jako major dowództwa 3 Dywizji Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego we Włoszech walczył m.in. w bitwie o Monte Cassino[26][27].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[7]. Zmarł 11 grudnia 1985 w Londynie[7].
Był mężem Stanisławy z Sienkiewiczów, ojcem Stanisława i Franciszka[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[17]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)[28]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1932)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1978)[29]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[30]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ a b Feliks Serbeński [online], www.myheritage.pl [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ a b c d e Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 389.
- ↑ Działaczem „Sokoła” w Kołomyi był M. Serbeński. Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi, 1885–1935. Kołomyja: 1936, s. 10, 22.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 103.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 390.
- ↑ a b c Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 50, s. 107, Grudzień 1985. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 390-396.
- ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI–22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: ok. 1919, s. 157.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 397.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 397-398.
- ↑ Józef Grabowski: Listopadowe boje o szkołę kadecką. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 152. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI–22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: ok. 1919, s. 193.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 400.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 400-401.
- ↑ Henryk Smotrecki: Zarys historji wojennej 39-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 6, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- ↑ a b Henryk Smotrecki: Zarys historji wojennej 39-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 26, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- ↑ Serbeński. Na I odcinku 1993 ↓, s. 389-408.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 483.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 424.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 311.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 311, 880.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 871.
- ↑ 3DSK - lista żołnierzy [online], www.montecassino.eu [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ » Profil - Serbeński Feliks Mieczysław [online], kresy-siberia.org [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 33, 31 grudnia 1978.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Feliks Serbeński: Na I odcinku obrony Lwowa. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 389–408. ISBN 83-85218-56-4.
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Londyńska Polonia
- Ludzie związani z Kołomyją
- Majorowie audytorzy II Rzeczypospolitej
- Majorowie Polskich Sił Zbrojnych
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (władze RP na uchodźstwie)
- Oficerowie 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy bitwy o Lwów 1918–1919 (strona polska)
- Uczestnicy bitwy o Monte Cassino 1944
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Wojskowi związani ze Lwowem
- Zmarli w 1985
- Żołnierze Legionu Wschodniego
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej
- Oficerowie Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI