Fiodor Ostaszenko

Fiodor Ostaszenko

Фёдор Осташенко

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1896 Bolszaja Lubszyna, gubernia witebska
Data i miejsce śmierci	27 października 1976 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1917, 1918–1956
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 368 Dywizji Strzeleckiej, dowódca 47 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty, dowódca 57 Korpusu Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Fiodor Afanasjewicz Ostaszenko (ros. Фёдор Афанасьевич Осташенко, ur. 7 czerwca^?/19 czerwca 1896 we wsi Bolszaja Lubszyna obecnie w rejonie witebskim w obwodzie witebskim, zm. 27 października 1976 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Urodził się w białoruskiej rodzinie chłopskiej. Skończył 4 klasy gimnazjum, od sierpnia 1915 służył w armii, brał udział w I wojnie światowej na Froncie Południowo-Zachodnim. Od lipca 1918 służył w Armii Czerwonej, był pisarzem i instruktorem-organizatorem w powiatowym komisariacie wojskowym w Witebsku, później czerwonoarmistą witebskiego pułku zapasowego i pomocnikiem dowódcy plutonu 84 pułku piechoty 10 Dywizji Piechoty. W 1919 brał udział w wojnie domowej na Froncie Zachodnim, walcząc z wojskami Judenicza pod Piotrogrodem, w 1920 ukończył kursy piechoty kadry dowódczej w Smoleńsku i został dowódcą 2 zapasowego pułku piechoty w Rżewie, a w lipcu adiutantem oddziału pociągów pancernych Frontu Zachodniego. Walczył w wojnie z Polską 1920, był dwukrotnie kontuzjowany. W lutym 1921 został dowódcą kompanii w witebskim pułku terytorialnym, a w listopadzie 1921 adiutantem przy dowództwie Sekcji Specjalnego Przeznaczenia Guberni Witebskiej. W maju 1922 został aresztowany przez witebskie GPU za nielegalne wydawanie biletów urlopowych dwóm żołnierzom, którzy następnie zdezerterowali. W grudniu 1922 wyszedł z aresztu, w maju 1923 zwolniono go z armii, jednak w lipcu 1923 powołano ponownie. Służył na różnych stanowiskach w 79 pułku piechoty w Witebsku. Od lipca 1925 do września 1926 był dowódcą kompanii 190 pułku piechoty w Smoleńsku, w 1927 ukończył kursy przy Moskiewskiej Wojskowej Szkole Piechoty i później został naczelnikiem szkoły pułkowej, od 1928 należał do WKP(b). Od kwietnia 1929 dowodził batalionem w 15 pułku piechoty w Połocku, później pełnił funkcje w sztabie Białoruskiego Okręgu Wojskowego, m.in. szefa wydziału od lutego 1935 do grudnia 1937. W 1938 ukończył wyższe taktyczne kursy doskonalenia kadry dowódczej "Wystrieł" i został pomocnikiem dowódcy 52 Dywizji Piechoty w Mozyrzu, we wrześniu 1939 został komendantem Mozyrskiego Rejonu Ufortyfikowanego, a we wrześniu 1940 zastępcą dowódcy 6 Dywizji Piechoty Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami walcząc w składzie 28 Korpusu Piechoty 4 Armii Frontu Zachodniego i biorąc udział w walkach obronnych na terytorium Białorusi (kierunek brzeski i bobrujski). Po wyjściu resztek dywizji z okrążenia w lipcu 1941 pełnił obowiązki jej dowódcy, a od września 1941 do lipca 1942 dowodził 368 Dywizją Strzelecką Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W 1942 ukończył przyśpieszony kurs Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i w grudniu 1942 objął dowództwo 47 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty w 5 Armii Pancernej i później w 12 Armii Pancernej Frontu Stalingradzkiego i Południowo-Zachodniego. Walczył w bitwie pod Stalingradem i operacji donbaskiej, podczas której dowodzona przez niego dywizja zajęła 250 miejscowości i zadała wrogowi duże straty. 20 grudnia 1942 otrzymał stopień generała majora. W grudniu 1943 został dowódcą 57 Korpusu Piechoty w 37 Armii i później w 53 Armii na 2 i 3 Froncie Ukraińskim. Brał udział w operacji znamienskiej, korsuń-szewczenkowskiej, nikopolsko-krzyworoskiej, bieriezniegowato-snigieriowskiej i odeskiej, a później w jassko-kiszyniowskiej, bukaresztańsko-aradzkiej, budapesztańskiej, bratysławsko-brneńskiej i praskiej na terytorium Rumunii, Węgier i Czechosłowacji. 7 listopada 1944 dowodzony przez niego korpus sforsował Cisę i zajął przyczółek. Za zajęcie 164 miejscowości w październiku i listopadzie 1944 został przedstawiony do odznaczenia tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. 19 marca 1945 objął dowództwo 25 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 7 Gwardyjskiej Armii 2 Frontu Ukraińskiego, 20 kwietnia 1945 mianowano go generałem porucznikiem. Korpusem dowodził do marca 1947, w 1948 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został jej wykładowcą. W październiku 1956 zakończył służbę wojskową. Otrzymał honorowe obywatelstwo Bratysławy. Został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (28 kwietnia 1945)
• Order Lenina (dwukrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Order Suworowa II klasy (1944)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1943)

I medale.