Franciszek Młynarczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Młynarczyk
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1894
Stara Wieś

Data i miejsce śmierci

między 11 a 13 maja 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej
2 Pułk Strzelców Podhalańskich
batalion wartowniczy 2/IX
15 Batalion Celny
VII batalion wartowniczy
4 Pułk Strzelców Podhalańskich
23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Franciszek Młynarczyk (ur. 20 maja 1894 w Starej Wsi, zm. między 9 a 11 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jana i Antoniny z Mamaków[3]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. k. Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 roku. W 1918 jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców Nr 32[4].

Służył w stopniu sierżanta w 44 pułku strzelców Legii Amerykańskiej. 29 listopada 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika z dniem 1 kwietnia 1920 z „grupy byłej armii austro-węgierskiej”[5]. W styczniu 1921 został przeniesiony z 2 pułku strzelców podhalańskich do batalionu wartowniczego 2/IX[6]. W czerwcu 1921 w stopniu porucznika był dowódcą 4 kompanii Chodzież 15 batalionu celnego w Chodzieży[7]. W listopadzie 1921 pełnił służbę w VII batalionie wartowniczym[8]. W 1923[9] i 1924 w stopniu kapitana służył w 4 pułku strzelców podhalańskich[10]. 31 grudnia 1924 został wyznaczony do egzaminu sprawdzającego, który odbył się 16 lutego 1924[11]. W 1926 właściwe dla Młynarczyka (ówcześnie oficer rezerwy) PKU, zostało wezwane do podania aktualnego miejsca zamieszkania oficera[12]. W styczniu 1928 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 4 pułku strzelców podhalańskich[13]. W marcu 1931 został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko dowódcy batalionu[14][15]. W 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza 23 pp[16]. W marcu 1939 był II zastępcą (kwatermistrzem) 23 pułku piechoty[17]. [a].

Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Ostatnią wiadomość od Młynarczyka rodzina otrzymała w grudniu 1939. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 15/2 poz 75, nr akt 4007[18] z 5.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943. Krewni w 1990 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Rodziny nie założył, był kawalerem.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik
  • porucznik – 29 listopada 1920 zatwierdzony w stopniu porucznika z dniem 1 kwietnia 1920
  • kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[10]
  • major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 11 lokatą[19]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
  • Wspomniany na kartach książki Katyn: A Crime Without Punishment, Yale University Press.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Katyń, Księga Cmentarna podaje błędnie jego służbę w latach 1936–1939 w 4 pułku strzelców podhalańskich, żadne inne źródło nie potwierdza tej informacji

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 511.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 172.
  3. ↑ Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 406.
  4. ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 123, 345.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 48), Warszawa, 15 grudnia 1920, s. 1342.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 4), Warszawa, 29 stycznia 1921, s. 180.
  7. ↑ Ordre de Bataille batalionów celnych od numeru 1 do 19 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 40), Warszawa, 23 listopada 1921, s. 1540.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warsawa 1923, s. 385.
  10. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 332, 355.
  11. ↑ Dodatek, „Dziennik Personalny” (R.6, nr 6), Warszawa, 18 stycznia 1925, s. 2.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.7, nr 47), Warszawa, 28 października 1926, s. 387.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R.9, nr 2), Warszawa, 20 stycznia 1928, s. 3.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.12, nr 3), Warszawa, 26 marca 1931, s. 101.
  15. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, Warszawa 1935, s. 26.
  16. ↑ „Dziennik Personalny” (R.15, nr 11), Warszawa, 7 czerwca 1934, s. 150.
  17. ↑ Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 22, 575.
  18. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 625.
  19. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 2), Warszawa, 28 stycznia 1930, s. 24.
  20. ↑ „Polska Zbrojna” (R.1, nr 43), Warszawa, 21 listopada 1921, s. 3.
  21. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ „Dziennik Personalny” (R.16, nr 4), Warszawa, 19 marca 1935, s. 19.
  23. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  24. ↑ „Dziennik Personalny” (R.10, nr 10), Warszawa, 29 maja 1929, 164 „za zasługi w polu organizacji i administracji wojska”.
  25. ↑ a b „Dziennik Personalny” (R. 2, nr 34), 27 sierpnia 1921, s. 1321.
  26. ↑ a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 123. 345.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Dzienniki Personalne, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  • Rocznik Oficerski 1923, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Marek Tarczyński (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Młynarczyk&oldid=71894817”