Global RallyCrosss na Charlotte Motor Speedway 2012 – pierwsza runda mistrzostw Global RallyCross sezonu 2012. została rozegrana ona 26 maja na torze Charlotte, jako runda towarzysząca wyścigowi NASCAR Sprint Cup Series. Tor wykorzystywał prostą startową oraz aleję serwisową owalu. Jego nawierzchnia była całkowicie asfaltowa, w niektórych miejscach znajdowały się kałuże wody. Postawiono także niewielką rampę. Rywalizacja odbywała się o zmierzchu, przy sztucznym oświetleniu.
W kwalifikacjach najszybszy okazał się Marcus Grönholm, pokonując Tannera Fousta. Trzeci czas uzyskał Brian Deegan, czwarty Toomas Heikkinen, a kolejne dwa miejsca zajęli Ken Block i Sverre Isachsen. Na podstawie czasów podzielono kierowców na grupy półfinałowe.
Zaraz po starcie Grönholm i Block skorzystali ze skrótu wychodząc na prowadzenie. Dwa okrążenia później samochód Burtona zatrzymał się na torze, zaraz za nawrotem. Mirra po przejechaniu skrótem znalazł się na trzeciej pozycji. Ken Block zaczął doganiać Grönholma, ale na czwartym okrążeniu poślizgnął się na kałuży wody, pojechał za szeroko w zakręcie i uderzył w mur. Mimo to pojechał dalej, ale chwilę później uderzył w bandę oddzielającą dwa przeciwne kierunki, po czym wyścig został przerwany. Po naprawieniu bandy wznowiono rywalizację. Z powodu uszkodzeń samochodu Ken Block nie mógł wziąć udziału w restarcie. Podczas startu samochód Burtona nie ruszył z pola startowego. Grönholm objął prowadzenie i od razu pojechał skrótem. Tą samą trasą pojechał Mirra. Na czwartym okrążeniu Mirra obrócił się na kałuży wody, ale skończyło się tylko na niewielkiej stracie czasowej. Grönholm wygrał wyścig, Mirra dojechał drugi.
Na starcie Foust wyszedł na prowadzenie i od razu pojechał skrótem, to samo uczynił Verdier, a także Isachsen, który miał problem na starcie. Na następnym okrążeniu skrótem poszedł Moro i znalazł się na trzeciej pozycji. Isachsen w końcu postanowił wycofać się z rywalizacji, a Foust dowiózł bezproblemowo pierwsze miejsce do mety.
Po starcie Deegan wyszedł na prowadzenie i od razu pojechał skrótem. Rooney został trochę z tyłu. W nawrocie Pastarna zaatakował Binksa, doszło do kontaktu między tymi dwoma zawodnikami, ale Binks utrzymał swoją pozycję. W następnym nawrocie Pastrana ponownie zaatakował Binksa, znów doszło do kontaktu, ale tym razem to Pastrana wszedł pierwszy w następny zakręt. Binks i Roney poszli skrótem. Deegan zatrzymał się na drugim okrążeniu z powodu problemów technicznych. Na kolejnym okrążeniu Pastrana skorzystał ze skrótu i wysunął się na prowadzenie, lecz Binks był tuż za nim. Mimo to nie udało mu się zaatakować Pastrany aż do mety wyścigu.
Na starcie Heikkinen wysunął się na prowadzenie i od razu skorzystał ze skrótu, a za nim pojechał Hübinette. Na trzeciej pozycji znalazł się Scott, który po pojechaniu skrótem na pierwszym okrążeniu znalazł się tuż za Szwedem. Na kolejnym okrążeniu ze skrótu skorzystał Millen, wyjeżdżając na czwartej pozycji. Na trzecim okrążeniu Hübinette zaatakował Heikkinena w nawrocie i wyszedł na prowadzenie, którego nie oddał już do mety.
Wyścig ostatniej szansy - 3 okr.[edytuj | edytuj kod]
Do wyścigu najlepiej ruszył Isachsen, a tuż za nim znalazł się Scott. Już na starcie Rhys Millen skorzystał ze skrótu obejmując prowadzenie, a za nim pojechali Tim Rooney, i Ken Block, który kiepsko wystartował. Na pierwszym okrążeniu ze skrótu skorzystał Isachsen obejmując prowadzenie, a także Scott, który awansował na trzecią pozycję. Na następnym okrążeniu problemy techniczne dopadły Isachsena odbierając mu pierwsze miejsce. Na ostatnim okrążeniu Millen poślizgnąwszy się na kałuży wody pojechał za szeroko w jednym z zakrętów, co pozwoliło Scottowi objąć prowadzenie.
Do wyścigu najlepiej wystartował Tanner Foust, a tuż za nim znalazł się Travis Pastrana. Grönholm, Heikkinen, Binks, Millen, Scott i Mirra skorzystali ze skrótu już na starcie. Na wyjeździe ze skrótu Heikkinen uderzył w tył Grönholma, ten jednak utrzymał pierwszą pozycję. Binks natomiast wykorzystał okazję i znalazł się przed Heikkinenem. Fin szybko jednak odzyskał swoją pozycję, a chwilę później także Millen i Scott wyprzedzili Brytyjczyka. Na pierwszym okrążeniu ze skrótu skorzystali Foust i Pastrana, po czym awansowali na odpowiednio drugą i trzecią pozycję. Heikkinen był jednak blisko Pastrany i zaatakował go w nawrocie. Doszło do kontaktu, w wyniku którego Pastrana uderzył w ścianę i uszkodził zawieszenie. Heikkinen natomiast awansował na trzecią pozycję. Na następnym okrążeniu Binks zblokował koła na dohamowaniu i jego samochód wpadł w bariery wypełnione wodą. Bariery te, stojące od tego momentu na środku toru stanowiły kolejne utrudnienie dla zawodników. Po pojechaniu skrótem Mirra znalazł się na drugiej pozycji, a Scott na piątej. Na czwartym okrążeniu Foust wyprzedził Mirrę, który na kolejnym okrążeniu został obrócony przez Heikkinena i zakończył w ten sposób swój udział w wyścigu. W tym czasie trwał zacięty pojedynek między Hübinettem, Heikkinenem i Scottem o trzecią pozycję. Dwa okrążenia przed metą Fin spróbował ataku, uderzył nawet w samochód Szweda, jednak zabrakło miejsca do wyprzedzenia. Kilka zakrętów później, na wyjściu na prostą zaatakował znowu, tym razem manewr zakończył się sukcesem. Na przedostatnim okrążeniu ze skrótu skorzystał Verdier, wyjeżdżając tuż za Scottem. Opóźnił on mocno dohamowanie, dzięki czemu wyprzedził Brytyjczyka, uderzył jednak przy okazji Hubinette'a, który obrócił się na torze. Marcus Grönholm dowiózł pierwsze miejsce do mety, a na drugim miejscu znalazł się Tanner Foust. Trzeci na mecie Heikkinen został ukarany za swoją jazdę czarną flagą, co oznaczało, że został sklasyfikowany na ostatnim, 10 miejscu w finale.
Olsbergs MSE
Marcus Grönholm
David Binks
Tanner Foust
Sverre Isachsen
Stéphane Verdier
Rhys Millen
Team 41