HMS Nelson (1876)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
2 listopada 1874 |
| Wodowanie |
4 listopada 1876 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
26 lipca 1881 |
| Los okrętu |
złomowany 1910 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
7473 t |
| Długość |
85,3 m |
| Szerokość |
18,2 m |
| Zanurzenie |
7,5 m |
| Napęd | |
| maszyna parowa o mocy 6624 KM, żagle | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 254 mm 8 dział kal. 229 mm | |
| Załoga |
560 |
HMS Nelson – brytyjski krążownik pancerny, który do służby w Royal Navy wszedł w 1881 roku. Jeden z ostatnich dużych brytyjskich okrętów, których wszystkie działa były umieszczone pod pokładem. Od 1902 roku wykorzystywany jako okręt szkolny, złomowany w 1910 roku. Okręt nazwano imieniem XVIII wiecznego admirała Horatio Nelsona.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
W celu wyeliminowania wad pierwszego krążownika pancernego Royal Navy HMS „Shannon”, opracowano powiększoną i zmodernizowaną wersję tego okrętu, która otrzymała imię HMS „Nelson”. Nowy okręt poza większymi wymiarami, miał silniejsze uzbrojenie, większą moc siłowni i wyporność zwiększoną o 2000 ton[1]. Zachowano układ opancerzenia burt znany z wcześniejszego okrętu. W przedniej części okrętu zainstalowano taran służący do taranowanie wrogich jednostek. Siłownia okrętu składała się z dziesięciu kotłów wytwarzających parę dla tłokowej maszyny parowej w skład której wchodziły dwa cylindry wysokiego ciśnienia i dwa większe niskiego ciśnienia. Maszyna parowa napędzała dwie czterołopatowe śruby napędowe[2].
Uzbrojenie składało się z 12 dział; 4 kaliber 254 mm, 8 kaliber 229 mm[1]. Stanowiska dział większego kalibru, po dwa w przedniej i tylnej części okrętu, znajdowały się w ukośnym wycięciu burty, przez co zwiększony został możliwy kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej. Na pokładzie okrętu znajdowało się łącznie 14 małych jednostek pływających różnego typu i przeznaczenia. Największe z nich to dwa wykonane ze stali kutry torpedowe o długości 19,8 m, uzbrojone w dwie torpedy każdy, obsługiwane przez dziesięcioosobową załogę. Prędkość kutrów była większa od krążownika i wynosiła 16 węzłów. Jako uzbrojenie dodatkowe na okręcie znajdowało się poza karabinami m.in. 200 szabel i 30 toporków przeznaczonych do abordażu[2].
Budowa okrętu rozpoczęła się 2 listopada 1874 roku w stoczni Randolph John Elder & Co w Glasgow. Wodowanie miało miejsce 4 listopada 1876 roku. Podczas prób morskich w lutym 1878 roku, gdzie testowano prędkość maksymalną okrętu, urwaniu uległa jedna z łopat śruby napędowej[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
HMS „Nelson” wszedł do służby 26 lipca 1881 roku. Okręt został przydzielony do sił brytyjskich stacjonujących w rejonie Australii. 8 stycznia 1882 roku okręt przybył do portu w Sydney. Okręt przestał być jednostką flagową Eskadry Imperialnej (Imperial Squadron) w 1889 roku. W 1902 roku został jednostką szkolną. W 1910 roku został sprzedany na złom[2][1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Gardiner 1979 ↓, s. 64.
- ↑ a b c d HMS Nelson, Armour Belted Cruiser 1882 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner: Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-130-0.
- HMS Nelson, Armour Belted Cruiser 1882. navyhistory.org.au. [dostęp 2021-08-08]. (ang.).
- Oscar Parkes: British Battleships, Naval Institute Press, Annapolis, Maryland 1990, reprint of the 1957, ISBN 1-55750-075-4.