Henri-Marie Amanton

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	29 marca 1857
Miejscowość	Rzym
Miejsce	bazylika św. Sabiny w Rzymie
Konsekrator	kard. Clément Villecourt
Współkonsekratorzy	Marie-Laurent Trioche,; Gaetano Bedini
Współkonsekrowani biskupi
Georges Darboy	1859
Jean-Marie Bécel	1866
Neale MacCabe CM	1868

Henri-Marie Amanton
Data i miejsce urodzenia	21 października 1822 ; Villers-les-Pots
Data śmierci	12 października 1869
	Delegat apostolski w Mezopotamii, Kurdystanie i Armenii Mniejszej
Okres sprawowania	1860–1865
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	dominikanie
Nominacja biskupia	10 marca 1857
Sakra biskupia	29 marca 1857

Henri-Marie Amanton OP (ur. 21 października 1822 w Villers-les-Pots, zm. 12 października 1869) – francuski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, arcybiskup, dyplomata papieski.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

10 marca 1857 papież Pius IX mianował go administratorem apostolskim archidiecezji bagdadzkiej (której ówczesnym arcybiskupem był Marie-Laurent Trioche) i isfahańskiej (wówczas wakującej) oraz biskupem in partibus infidelium arcadiopolitańskim. 29 marca 1857 w bazylice św. Sabiny w Rzymie przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała-prezbitera San Pancrazio Clémenta Villecourta. Współkonsekratorami byli arcybiskup bagdadzki Marie-Laurent Trioche oraz sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary abp Gaetano Bedini.

25 maja 1860 został dodatkowo wyznaczony delegatem apostolskim w Mezopotamii, Kurdystanie i Armenii Mniejszej. W tym samym roku sprzeciwił się wyświęceniu przez chaldejskiego patriarchę Babilonu Józefa VI Audo Tomasza Rokosa na biskupa dla indyjskich katolików obrządku malabarskiego, co patriarcha zignorował (rok później patriarcha pokajał się przed papieżem i odwołał Rokosa). Sprzeciw abpa Amantona wspomniał papież Pius IX w encyklice Quae In Patriarchatu z 1876, wydanej z powodu kolejnych święceń biskupich bez mandatu papieskiego dokonanych przez patriarchę Józefa VI Audo^[1].

11 marca 1865 otrzymał arcybiskupstwo in partibus infidelium Theodosiopolis. Urząd delegata apostolskiego sprawował do 27 marca 1865.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Quae In Patriarchatu. vatican.va. [dostęp 2019-07-05]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Henri-Marie Amanton [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-07-05] (ang.).
Archbishop Benedict Planchet. GCatholic. [dostęp 2019-07-05]. (ang.).

[1] Quae In Patriarchatu. vatican.va. [dostęp 2019-07-05]. (wł.).

[1]

Delegaci apostolscy w Mezopotamii, Kurdystanie i Armenii Mniejszej	Marie Laurent Trioche (1837–1848) Antonino Merciai OP (1848–1850) Benoit Planchet SI (1853–1859) Henri-Marie Amanton OP (1860–1865) Nicolás Castells OFMCap (1866–1871) Zaccaria Fanciulli OFMCap (1871–1873) Eugène Louis Marie Lion OP (1874–1883) Henri Victor Altmayer OP (1884–1902) François Désiré Jean Drure OCD (1904–1917) François Berré OP (1922–1929) Antonin-Fernand Drapier OP (1929–1936)
Delegaci apostolscy w Iraku	Georges Marie Joseph Hubert Ghislain de Jonghe d’Ardoye MEP (1938–1947) Armand Etienne M. Blanquet du Chayla OCD (1948–1964) Paul-Marie-Maurice Perrin (1965–1966)
Nuncjusze apostolscy w Iraku	Paul-Marie-Maurice Perrin (1966–1970) Paolo Mosconi (1970–1971) Jean Édouard Lucien Rupp (1971–1978) Antonio del Giudice (1978–1982) Luigi Conti (1983–1987) Marian Oleś (1987–1994) Giuseppe Lazzarotto (1994–2000) Fernando Filoni (2001–2006) Francis Assisi Chullikatt (2006–2010) Giorgio Lingua (2010–2015) Alberto Ortega Martín (2015-2019) Mitja Leskovar (2020-2024)