Henryk Sugier
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1923 |
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 2004 |
| Profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia fizyczna powierzchni ciała stałego, elektrochemia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1961 – nauki chemiczne |
| Habilitacja |
1967 – nauki chemiczne |
| Profesura |
1978 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1951–1993 |
| Odznaczenia | |
| |
Henryk Sugier (ur. 17 maja 1923 w Ułężu Górnym, zm. 25 marca 2004 w Łodzi) – polski chemik, profesor Politechniki Łódzkiej. W latach 1946–1952 studiował na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1951 roku podjął pracę na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, gdzie pracował pod kierunkiem prof. Alicji Dorabialskiej, uczennicy Marii Skłodowskiej-Curie[1]. W roku 1961 uzyskał stopień naukowy doktora nauk chemicznych[2], a w 1967 roku stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk chemicznych uzyskał w 1978 roku, a stanowisko profesora zwyczajnego objął w 1991 roku. W latach 1963–64 odbył staż naukowy na Uniwersytecie Leeds w Anglii[2].
Był jednym z pierwszych pracowników i przez wiele lat kierował powstałym w 1962 r. laboratorium chemii radiacyjnej ciała stałego w Instytucie Techniki Radiacyjnej PŁ, którego był wicedyrektorem w latach 1970–73[3]. Był kierownikiem studium doktoranckiego na Wydziale Chemicznym PŁ w latach 1973–75. Od 1975 roku związał się z Instytutem Podstaw Chemii Żywności na Wydziale Chemii Spożywczej PŁ, gdzie pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowych w latach 1976–86 oraz kierował utworzonym przez siebie Zespołem Chemii Fizycznej i Koloidów, aż do odejścia na emeryturę w 1993[2].
Głównym obszarem jego zainteresowań była chemia i fizyka radiacyjna ciał stałych i zjawisk zachodzących na ich powierzchni. Po związaniu się z Wydziałem Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej rozszerzył swoje zainteresowania na immobilizację enzymów oraz biosensory w szczególności elektrody i termistory enzymatyczne.
W swoim dorobku posiada 77 publikacji, dwie monografie, cztery skrypty oraz dwa patenty. Wypromował 7 doktorów, z których dwóch uzyskało habilitację i tytuł naukowy profesora. Wielokrotnie zabierał głos na tematy trudne i kontrowersyjne, głosił poglądy często niepopularne[4][5].
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6]. Pochowany na cmentarzu Kościoła Zielonoświątkowego w Łodzi przy. ul. Smutnej 12 (kwatera F, rząd IV, grób 9 - nr ks. 168/2004).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A. Cissowski, Żaczek pani Curie. Polka w męskim świecie nauki. W: tvp.info z dn. 18 grudnia 2016 [online] [dostęp 2017-01-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].
- ↑ a b c W. Najdecka, Profesor Henryk Sugier. W: Życie Uczelni: biuletyn informacyjny Politechniki Łódzkiej, 10 (2004) s. 58 [online] [dostęp 2017-01-22].
- ↑ M. Szadkowska-Nicze, Historia Międzyresortowego Instytutu Techniki Radiacyjnej. W: Postępy Techniki Jądrowej (Warszawa), 56 (z. 2) (2012) s. 14-18 [online] [dostęp 2017-01-22].
- ↑ H. Sugier, Skazani na moralną wielkość. W: Forum Akademickie, 5/1999 s. 42-43 [online] [dostęp 2017-01-22].
- ↑ H. Sugier, Swobodny recenzent. W: Forum Akademickie, 3/2001 s. 35-37 [online] [dostęp 2017-01-22].
- ↑ Anonim, Dzieci, rodzice, społeczeństwo-nauczycielom. W: Dziennik Popularny (Łódź) z dn. 15.10.1978 r., rok XXXV, nr 232 (9408) s. 5. [online] [dostęp 2017-01-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alicja Dorabialska, Jeszcze jedno życie, Instytut Wydawniczy "Pax", Warszawa 1972, s. 168.
- Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 246.
- Jadwiga Wilska-Jeszka (red.): Wspomnienia z dawnych lat: zeszyt specjalny, Zeszyty Historyczne Politechniki Łódzkiej, z. 9 (2009), ISSN 1731-6553
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr hab. Henryk Sugier, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-01-11].