Hydrobudowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Most rurowy przez Wartę w Poznaniu (Karolin)
Pompownia Dziećkowice I
Gazociąg UrengojUżhorod
Edward Pindur – dyrektor przedsiębiorstwa w latach 70. XX w.

Hydrobudowa – krajowa korporacja przedsiębiorstw budowlanych, powstała w okresie PRL w Polsce.

Okres PRL[edytuj | edytuj kod]

W ramach grupy funkcjonowały m.in.:

  • Państwowe Przedsiębiorstwo Robót Komunikacyjnych nr 3 – Roboty Wodne (rok zał. 1949), działająca następnie w Nowym Dworze Mazowieckim jako Hydrobudowa – 1[1][2].
  • Katowickie Zjednoczenie Wodno-Inżynieryjne Budownictwa Przemysłowego (rok zał. 1951) od 1958 roku działało jako Hydrobudowa – 3, a następnie od 1978 roku jako Hydrobudowa Śląsk – 1. W 1991 przekształcono przedsiębiorstwo w spółkę Hydrobudowa Śląsk SA, która w 2007 weszła w skład Hydrobudowy Polska SA[3].
  • Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane „Hydrotrest” O/III Gdańsk (rok zał. 1949) w roku 1962 przyjęło nazwę Przedsiębiorstwo Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego Hydrobudowa – 4 w Gdańsku; po kolejnych zmianach przekształcona w spółkę akcyjną Hydrobudowa SA (1991; od 1999 roku działająca jako Hydrobudowa Gdańsk SA)[4]. W 2015 spółka złożyła wniosek o upadłość likwidacyjną[5].
  • Hydrobudowa 6 z siedzibą w Warszawie. W 2013 roku wchłonięta przez jedną ze spółek grupy Bilfinger[6].
  • Hydrobudowa 7 (rok zał. 1953, z siedzibą w Poznaniu, przemianowana na Energopol-7, a następnie na Maxer SA). Przedsiębiorstwo szybko wyemancypowało się z sieci Hydrobudowy i zostało przemianowane na „Energopol-7” ze względu na fakt wkroczenia na światowe rynki budowlane. „Energopol-7” budował dużej skali obiekty wodno-lądowe w takich krajach jak: ZSRR czy państwa Bliskiego Wschodu, jak np. Irak czy Jordania. W krótkim czasie stał się jednym z najprężniej działających przedsiębiorstw budowlanych w kraju[potrzebny przypis]. Siedziba przedsiębiorstwa mieściła się przy ulicy Sienkiewicza w Poznaniu.
  • Zjednoczenie Robót Inżynieryjnych Budownictwa Miejskiego w Poznaniu (rok zał. 1953), działające od 1991 roku jako Hydrobudowa 9 Przedsiębiorstwo Inżynieryjno-Budowlane Sp. z o.o., a od 2009 roku jako Hydrobudowa 9 SA[3]
  • Włocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Wodno-Inżynieryjnego Hydrobudowa 11 (rok zał. 1967), przekształcona w 1992 w Hydrobudowę Włocławek SA, włączoną następnie w 2007 roku do Hydrobudowy Polska SA[3].
  • Hydrobudowa 11 – przedsiębiorstwo państwowe powstałe w 1975 roku w Szczecinie w oparciu o działy budownictwa portowego w Szczecinie i Świnoujściu. Przekształcone następnie w Przedsiębiorstwo Morskiego Budownictwa Hydrotechnicznego Energopol – 5, od 1990 roku działające jako Energopol Szczecin[7].
  • Hydrobudowa Wrocław.

Realizacje[edytuj | edytuj kod]

Polska[edytuj | edytuj kod]

Zagranica[edytuj | edytuj kod]

Po 1989[edytuj | edytuj kod]

Hydrobudowa Polska (Poznań)[edytuj | edytuj kod]

Spółka HYDROBUDOWA POLSKA S.A. (HBP) z siedzibą w Przeźmierowie koło Poznania powstała w 2007 roku wyniku połączenia dwóch przedsiębiorstw z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem: Hydrobudowy Włocławek S.A. (HBW) oraz Hydrobudowy Śląsk S.A. (HBŚ). Okresowo sponsor Lecha Poznań. Przedsiębiorstwo było również jednym z modernizatorów stadionu przy ulicy Bułgarskiej w Poznaniu oraz liderem konsorcjum budującego w Gdańsku stadion PGE Arena i Trasę Słowackiego.

Do 2012 funkcjonowała w ramach grupy PBG[3]. We wrześniu 2012 sąd ogłosił upadłość spółki. Jako rynkowy powód podaje się wycofanie kredytu przez Pekao.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hydrobudowa-1, [dostęp 2015-02-06].
  2. Powiat Nowodworski – Historia, [dostęp 2015-02-06].
  3. a b c d Hydrobudowa Polska – Geneza powstania [dostęp 3015-02-06].
  4. Hydrobudowa Gdańsk – historia. hydrobudowa.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]., [dostęp 2015-02-06].
  5. Hydrobudowa Gdańsk złożyła wniosek o upadłość – komunikat PAP na Portalu Gospodarczym WNP.pl, 3.02.2015 [dostęp 2015-02-06].
  6. Plan połączenia spółek Bilfinger Infrastructure S.A. jako spółka przejmująca i Hydrobudowa-6 S.A. jako spółka przejmowana. infrastructure.bilfinger.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]., 07.11.2013 [dostęp 2015-02-06].
  7. Energopol Szczecin – rys historyczny. energopol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]. [dostęp 2015-02-06].
  8. Alicja i Jerzy Szewczakowie, Energopol 7 – Informator 1953-1988, Pospress, Poznań, 1988, s. 7–8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]