Instytut Chemii Ogólnej

Instytut Chemii Ogólnej – jednostka organizacyjna Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, istniejąca w latach 1951–1961, powołana z zadaniem prowadzenia teoretycznych i technologicznych prac naukowo-badawczych w zakresie inżynierii chemicznej, fizykochemii, fizyki oraz analizy technicznej w celu zapewnienia postępu technicznego w przemyśle chemicznym.

Powołanie Instytutu

Na podstawie zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego z 1951 r. w sprawie przystosowania organizacji instytutu naukowo-badawczego przemysłu pod nazwą Główny Instytut Chemii Przemysłowej do wymagań ustawy z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej ustanowiono Instytut. Powołanie Instytutu pozostało w związku ustawą z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej.

Zwierzchni nadzór nad instytutem sprawował Minister Przemysłu Chemicznego.

Zadania Instytutu

Zadaniem instytutu było prowadzenie prac naukowo-badawczych, mających na celu rozwój produkcji przemysłowej w dziedzinie inżynierii chemicznej, fizykochemii, fizyki oraz analizy technicznej, a w szczególności:

• organizowanie i prowadzenie prac naukowo-badawczych dla stworzenia podstaw zarówno teoretycznych, jak i praktycznych dla nowych działów produkcji lub nowych metod wytwarzania, organizacji pracy oraz podnoszenia jakości produkcji,
• śledzenie postępu technicznego i naukowego oraz udzielanie opinii w sprawach związanych z postępem wiedzy i techniki,
• udoskonalania i usprawniania  metod już stosowanych w przemyśle,
• inicjowanie nowych działów produkcji i współpracy przy ich organizowaniu,
• przeprowadzanie ekspertyz, zleconych prac technicznych i naukowo-badawczych,
• kształcenie przyszłych naukowców dla potrzeb własnych i innych instytutów naukowych oraz kształcenie personelu przemysłu w zakresie nowych gałęzi przemysłu, nie uwzględnionych w programach szkolnictwa,
• współdziałanie w pracach zbiorowych, organizowanych przez inne instytuty i pracownie szkół wyższych i innych ośrodków badawczych w celu rozwiązania bardziej złożonych zagadnień,
• nawiązywanie i utrzymywanie łączności z odpowiednimi instytucjami i organizacjami za granica,
• prowadzenie dokumentacji i informacji naukowej i naukowo-technicznej.

Kierowanie instytutem

Na czele Instytutu stał dyrektor, który kierował samodzielnie działalnością Instytutu i był za nią odpowiedzialny. Dyrektor zarządzał instytutem przy pomocy trzech zastępców. Zastępcy mieli przydzielony zakres prac, za który odpowiadali przed dyrektorem.

Rada Naukowa 

Przy Instytucie działała Rada Naukowa, która składała się z przewodniczącego, jego zastępcy i 18 członków, powoływanych przez ministra na okres 3 lat spośród przedstawicieli nauki i znawców zagadnień wchodzących w zakres działania instytutu.

Do zadań Rady Naukowej należało:

• inicjowanie prac naukowo-badawczych,
• opiniowanie planów naukowo-badawczych i preliminarzy budżetowych Instytutu,
• wypowiadania się w sprawie organizacji Instytutu,
• rozpatrywanie innych spraw na zlecenie ministra lub na wniosek przewodniczącego Rady.

Zniesienie Instytutu

Na podstawie zarządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 1961 r. w sprawie ustalenia wykazu instytutów naukowo-badawczych uważanych za instytuty techniczne zlikwidowano Instytut.