It Hurts Me Too
| Wykonawca utworu z albumu Self Portrait | |
| Bob Dylan | |
| Wydany |
8 czerwca 1970 |
|---|---|
| Nagrywany |
5, 30 marca 1970 |
| Gatunek | |
| Długość |
3:14 |
| Twórca |
nieznany |
| Producent | |
| Wydawnictwo | |
It Hurts Me Too – bluesowy standard, którego autor nie jest znany. Piosenkę zaaranżował Bob Dylan, który nagrał ją w 1970 r. Wydana została na albumie Self Portrait (1970).
Czasem, przy bardziej zmienionym tekście, utwór nosi tytuł „When Things Go Wrong” lub „When Things Go Wrong with My Baby”.
Historia i charakter utworu[edytuj | edytuj kod]
Utwór ten został nagrany na siódmej sesji do albumu, która odbyła się 5 marca 1970 r. Plonem tej sesji były także: „Alberta # 1”, „Alberta # 2”, „Gotta Travel On”, „The Boxer”, „Belle Isle”, „Little Sadie”, „Copper Kettle”, „Annie’s Gonna Sing Her Song” i „If Not for You”. Na sesji dwunastej (30 marca) dokonano instrumentalnych overdubbingów tej piosenki razem z „Copper Kettle”, „Belle Isle” i „All the Tired Horses”[1].
„It Hurts Me Too” jest jednym z bardziej znanych bluesów. Za jego autora uważa się Tampa Reda (Hudson Woodbridge lub Whittaker), który nagrał go po raz pierwszy 10 maja 1940 r. na sesji w Chicago. Akompaniował mu na pianinie bluesman Blind John Davis oraz nieznany muzyk na kontrabasie. Tampa Red grał na gitarze elektrycznej[2].
Po tego bluesa zaczęli sięgać inni bluesmani, jednak prawdziwą popularność zdobył on po nagraniu go przez Elmore’a Jamesa na sesji w Chicago w 1957 r. Blues ten został wydany na singlu i dotarł do 25 pozycji[3][4].
Przystępując do nagrania tego bluesa, Dylan był niewątpliwie zaznajomiony z prawie wszystkimi jego nagranymi wersjami. Blues ten ogólnie ma charakter empatyczny. Konkurent do ręki kobiety namawia ją na opuszczenie źle traktującego ją mężczyzny. W większości wersji tekstu bluesa, drzwi do jego buduaru są otwarte – pozostawia jej więc nieegoistycznie możliwość wyboru.
Dylan zmienił trzecią zwrotkę i tym samym pozbawił tego bluesa jego pierwotnej mocy[5].
Muzycy[edytuj | edytuj kod]
- Sesja 7
- Bob Dylan – gitara, harmonijka, wokal, pianino
- Al Kooper – gitara, instrumenty klawiszowe
- David Bromberg – gitara, gitara Dobro
- Ron Cornelius – gitara, gitara Dobro
- Stu Woods – gitara basowa
- Alvin Roger – perkusja
- Hilda Harris – chórki
- Maeretha Stewart – chórki
- Albertine Robinson – chórki
- Sesja overdubbingowa
- Sesja dwunasta
- Bob Moore – gitara basowa
- Charlie Daniels – gitara, gitara dobro
- Karl T. Himmer – perkusja
Wykonania piosenki przez innych artystów[edytuj | edytuj kod]
- Tampa Red – Complete Recorded Works, Volume 11: 1939–1940 (1993)
- Elmore James – singiel (1963); The Sky Is Crying (1993); Golden Hits (1996)
- Otis Spann – Complete Candid Recording (1960)
- Paul Butterfield Blues Band – Original Lost Elektra Sessions (1964)
- Chuck Berry – Chuck Berry in Memphis (1967)
- Karen Dalton – It’s So Hard to Tell Who’s Going to Love You the Best (1969)
- John Mayall – Looking Back (1969); The World of John Mayall Vol. 1; So Many Roads
- Hound Dog Taylor – Hound Dog Taylor and the Houserockers (1971)
- The Grateful Dead – Europe '72 (1972)
- Mick Jagger, Ry Cooder, Nicky Hopkins, Bill Wyman, Charlie Watts – Jamming with Edward (1972)
- Eric Burdon – Unreleased Eric Burdon (1982); F#¢k Me... I Thought He Was Dead!!! Eric Burdon Alive (1999)
- Buster Brown – The New King of Blues – Golden Classics (1990)
- Eric Clapton – From the Cradle (1994)
- Freddie King – King of the Blues (1995)
- Luther Allison – Live in Chicago (1999)
- Big Bill Broonzy – The Bill Broonzy Story (1999)
- Angela Strehli, Sarah Brown, Marcia Ball – In Concert (2004)
- Foghat – Live!! Extended Versions (2001); Covered by Foghat (2006)
- Jeremy Spencer – Precious Little (2006)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heylin 1995 ↓, s. 78.
- ↑ Robet M. W. Dixon, John Godrich & Howard W, Rye. Blues and Gospel Records 1890–1945. s. 890.
- ↑ Mike Leadbitter & Neil Slaven. Blues Records 1943–1970. s. 671.
- ↑ Towarzyszył mu zespół w składzie: J. T. Brown (saksofon tenorowy), Johnny Jones (pianino), Eddie Taylor (gitara), Homesick James (gitara basowa) i Odie Payne (perkusja).
- ↑ Trager 2004 ↓, s. 317.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. Omnibus Press. Nowy Jork, 2004 ISBN 1-84449-095-5.
- Clinton Heylin: Bob Dylan. The Recording Sessions 1960-1994. Nowy Jork: St. Martin Press, 1995. ISBN 0-312-13439-8. OCLC 32746653.
- Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0. OCLC 56751184.