Józef Franciszek Jan Potocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Franciszek Jan Potocki
Herb
Pilawa
Rodzina

Potoccy herbu Pilawa

Data i miejsce urodzenia

4 października 1800
Boćki

Data i miejsce śmierci

8 września 1863
Paryż

Ojciec

Jan Alojzy Potocki

Matka

Antonina Czartoryska

Rodzeństwo

Herman Potocki

Nagrobek na cmentarzu Montmartre

Józef Franciszek Jan Potocki herbu Pilawa (ur. 4 października 1800 w Boćkach, zm. 8 września 1863 w Paryżu[1]) – polski hrabia, powstaniec listopadowy.

Syn Jana Alojzego i Marii Antoniny Czartoryskiej, córki Józefa Klemensa Czartoryskiego, wnuk Franciszka Piotra Potockiego. Jego bratem był Herman Potocki.

W 1831 został wybrany posłem z powiatu bielskiego na sejm powstańczy[2].

Za udział w powstaniu listopadowym został skazany wraz z bratem Hermanem na karę śmierci i pozbawienie rozległego majątku na terenie dzisiejszej Ukrainy. W drodze do Francji zostali aresztowani przez Austriaków na żądanie rosyjskich władz i osadzeni na sześć miesięcy w twierdzy breneńskiej. Po zwolnieniu udał się na stała emigrację do Francji. Był członkiem sejmu powstańczego na emigracji[3].

Pod nazwiskiem de Montalk wziął potajemnie ślub cywilny w Belgii z uprowadzoną przez siebie z pałacu trzeciego markiza Townshend, jego siostrzenicą Judith Charlotte Anne O’Kennedy. Nazwisko Montalk było prawdopodobnie próbą przełożenia na język francuski słowa Białystok, albo Białołówka (posiadłość odebrana Potockiemu za udział w powstaniu listopadowym). Nazwisko to na stałe przyjął jego syn, Joseph Wladislas Edmund Potocki de Montalk i nosili je jego nowozelandzcy potomkowie.

Służył jako dowódca kawalerii w armii hiszpańskiej i wiązł udział wyprawie meksykańskiej generała Prima. Potomkowie Potockiego zostali pozbawieni po jego śmierci możliwości przejęcia majątku prawdopodobnie na skutek nacisków rodziny w Polsce związanych z nie uznaniem związku z Judith za pełnoprawnego. Kościelny ślub z Judith, Potocki wziął 25 maja 1857 r., w Paryżu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
  2. Ireneusz Ihnatowicz, Andrzej Biernat, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 482.
  3. Walenty Zwierkowski, O Sejmie w Emigracji, Poitiers 1839, s. 10.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]