Józef Korytowski (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Korytowski
kapitan żandarmerii kapitan żandarmerii
Data urodzenia

1 kwietnia 1894

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1932
Lwów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Dywizjon Żandarmerii,
6 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

dowódca plutonu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi

Józef Korytowski (ur. 1 kwietnia 1894, zm. 3 lipca 1932 we Lwowie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 kwietnia 1894[1]. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty. Następnie został zweryfikowany w stopniu porucznika żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. W latach 20. był oficerem 3 Dywizjonu Żandarmerii. w tym w 1923 pełnił stanowisko dowódcy plutonu Lida[6][7]. Później był dowódcą plutonu żandarmerii w Stanisławowie[2]. Od drugiej połowy lat 20. był oficerem 6 Dywizjonu Żandarmerii we Lwowie[2][8][9]. Był wówczas oficerem śledczym w sprawach szczególnej wagi[2]. Przyczynił się do wykrycia tzw. „afery poborowej” mjr. Jerzego Urbanowicza[2]. Został awansowany do stopnia kapitana żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[1]. Uchodził za osobę cenioną w lwowskich kręgach wojskowych i szanowaną wśród mieszkańców miasta[2].

3 lipca 1932 około godziny 18 przybył do lwowskiej restauracji „Hungarja”[2]. Ubrany po cywilnemu miał ze sobą teczkę, w której znajdowały się aparat fotograficzny i broń krótka[2]. Zajął miejsce przy osobnym stoliku za kotarą[2]. Tam przysiadła się do niego będąca pod wpływem alkoholu Zofia Myszczyszyn, była tancerka w klubach nocnych, później znana jako dama z półświatka, która miała poznać Korytowskiego dwa dni wcześniej[2]. Kiedy oficer udał się do głównego pomieszczenia lokalu z zamiarem uiszczenia rachunku za zamówienie, kobieta pochwyciła pozostawioną przez niego teczkę i zaczęła manipulować przy rewolwerze typu browning[2]. Podczas zabawy bronią dokonała jej odbezpieczenia, po czym nastąpił strzał, który trafił przestępującego przez próg Korytowskiego w prawą skroń, doprowadzając do jego śmierci na miejscu[2]. Po zdarzeniu sprawczyni została aresztowana[2].

Józef Korytowski był żonaty (w czasie tragicznego wypadku żona kapitana przebywała na wczasach w Żegiestowie)[2]. Jego pogrzeb odbył się 5 lipca 1932 we Lwowie, po czym ciało zostało przewiezione do Stanisławowa, gdzie miało zostać pochowane[10].

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 289.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Tragiczny wypadek w „Hungarji”. Ogólnie ceniony oficer pada ofiarą śmiertelnego strzału. „Gazeta Lwowska”. Nr 150, s. 5, 7 lipca 1932. 
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1064.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 966.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 677.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1055.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 961.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 176.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 794.
  10. ↑ Pogrzeb ś. p. kpt. Korytowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 153, s. 5, 7 lipca 1932. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Korytowski_(oficer)&oldid=69245201”