Józef Sołtysiewicz
| Pełne imię i nazwisko |
Józef Sołtysik |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1931 |
| Konsul Generalny PRL/RP w Szanghaju | |
| Okres |
od 7 sierpnia 1989 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Józef Sołtysiewicz z domu Sołtysik[1], ps. „Roan”, „Murat”[2] (ur. 13 marca 1931 w Wujskiem)[1] – polski pułkownik służb bezpieczeństwa, dyplomata, konsul w Szanghaju (1989–1992).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Józef Sołtysiewicz w latach 1947–1951 był członkiem Ochotniczych Rezerw Milicji Obywatelskiej w Załużu. W grudniu 1954 został pracownikiem Departamentu VII (ds. śledczych) Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, po czym skierowano go na sześciomiesięczny kurs Szkoły Departamentu I (ds. wywiadu) KdsBP. Następnie, od 28 lipca 1955 do 31 marca 1956, pracował w Departamencie I. Od 1 kwietnia 1956 oficer operacyjny w Departamencie II (ds. kontrwywiadu) KdsBP, a od 1 października 1957 w Departamencie I (ds. wywiadu) MSW. W 1967 awansował na zastępcę naczelnika, a w 1970 na naczelnika Wydziału IV Departamentu I, którym był do 1972. Od 1975 ponownie naczelnik wydziału w Departamencie I, od 1976 zastępca szefa Zarządu VII Departamentu I, od 1975 do 1990 naczelnik Wydziału II Departamentu I[1].
Od czerwca 1956 do sierpnia 1957 był na praktyce w Banku PKO. Był dyrektorem Banku PKO w Tel Awiwie, przedtem prowadząc całą agenturę na terenie Bliskiego i Dalekiego Wschodu, poza Izraelem. Od 23 listopada 1962 do 24 sierpnia 1966 był oficerem rezydentury w Waszyngtonie, oficjalnie pracując jako attaché kulturalny w tamtejszej Ambasadzie, Od 18 września 1972 do 1 października 1976 ponownie pracował w Waszyngtonie, jako rezydent wywiadu, oficjalnie na stanowisku radcy w Ambasadzie. Od 19 maja 1981 do 20 października 1985 kierował rezydenturą w Nowym Jorku, oficjalnie będąc radcą w Stałym Przedstawicielstwie przy ONZ. Od 1985 naczelnik Wydziału II Departamentu. Od 7 sierpnia 1989 do 1992 był Konsulem Generalnym PRL/RP w Szanghaju, będąc jednocześnie kierownikiem Punktu Operacyjnego[1][3].
Syn Szymona i Bronisławy[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2020-04-07] [zarchiwizowane 2020-04-07].
- ↑ Tadeusz Witkowski, Tajemnica Pionu „B”, www.blogmedia24.pl, 22 marca 2014 [dostęp 2020-04-07] [zarchiwizowane 2020-04-07].
- ↑ Maciej Marosz, Lustrowany wiceminister rządu Tuska, niezalezna.pl, 1 października 2013 [dostęp 2020-04-07] [zarchiwizowane 2020-04-07].