Józef Stanisław Dunin

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Stanisław Dunin
kapitan rezerwy artylerii kapitan rezerwy artylerii
Data urodzenia

9 czerwca 1896

Data śmierci

16 marca 1980

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji

Jednostki

5 Dywizjon Artylerii Konnej,
1 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

oficer ordynansowy generała

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania francuska)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)
Odznaka „Zasłużony Działacz Turystyki” Złota Honorowa Odznaka PTTK

Józef Stanisław Ludwik Dunin ze Skrzynna[1] herbu Łabędź (ur. 9 czerwca 1896, zm. 16 marca 1980) – kapitan rezerwy artylerii Wojska Polskiego II RP i Wojska Polskiego we Francji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 czerwca 1896[2][3]. Był członkiem rodu Duninów herbu Łabędź. Był synem Stanisława Dunina (1848–1903) i Marii z domu Ursyn-Pruszyńskiej herbu Rawicz (1859–1940)[3]. Pochodził z Głębowic[4][5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie (w tym czasie porucznikiem rezerwy tej jednostki był porucznik Ludwik Dunin ze Skrzynna, ur. 1898)[8][9]. Później został awansowany na stopień kapitana rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932[10]. W 1934 był nadal oficerem rezerwowym 5 dywizjonu artylerii konnej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice[11] (w tym czasie por. rez. Ludwik Dunin był także przydzielony do PKU Wadowice[12]).

Po wybuchu II wojny światowej 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej[4][13]. Po przedostaniu się do Francji został oficerem Wojska Polskiego we Francji i służył w szeregach 1 Wileńskiego pułku artylerii lekkiej w składzie 1 Dywizji Grenadierów[4][5][13]. Pełnił funkcję oficera ordynansowego gen. broni Władysława Sikorskiego[4]. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w Oflagu II C Woldenberg[4][5][13].

Był współzałożycielem Koła Przewodnikiem po Krakowie. Przez wiele lat pracował aktywnie jako przewodnik po Krakowie, był zrzeszony w Krakowskim Kole Przewodników Miejskich[4][13]. Był działaczem PTTK[5].

Zmarł 16 marca 1980[3][4]. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie 20 marca 1980[3][4][5][13].

Z pierwszą żoną (lata życia 1903–1982), miał syna Piotra Własta (ur. 1946)[3]. Jego drugą żoną w 1961 została Amelia Dąmbska herbu Godziemba (ur. 1928, prezes Krakowskiego Koła Przewodników Miejskich zm. 13 marca 2021[14])[3][5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Inskrypcja nagrobna podała tożsamość: Stanisław ze Skrzynna Dunin, zob. Stanisław Józef Dunin. krakowsalwator.artlookgallery.com. [dostęp 2017-08-06].
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2017-08-06].
  3. ↑ a b c d e f Józef Stanisław Ludwik Dunin ze Skrzynna h. Łabędź. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-08-06].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Józef Stanisław Dunin. Nekrologi. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 63 z 19 marca 1980. 
  5. ↑ a b c d e f Stanisław Józef Dunin. krakowsalwator.artlookgallery.com. [dostęp 2017-08-06].
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 851.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 776.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 659.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 138, 618.
  13. ↑ a b c d e Ostatnia droga J. Dunina. „Dziennik Polski”, s. 7, Nr 66 z 22-23 marca 1980. 
  14. ↑ wiadomość o śmierci Amelii Dunin

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Stanisław_Dunin&oldid=70600413”