Józef Torwiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Torwiński
Ilustracja
Józef Torwiński (ok. 1925)
inspektor PP inspektor PP
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1890
Lwów

Data i miejsce śmierci

8 sierpnia 1980
Łódź

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Stanowiska

komendant okręgu

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Józef Torwiński (ur. 19 marca 1890 we Lwowie, zm. 8 sierpnia 1980 w Łodzi) – doktor prawa, inspektor Policji Państwowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 marca 1890 we Lwowie w rodzinie Michała[1][2]. Ukończył VIII Gimnazjum we Lwowie, następnie studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego. Po wybuchu I wojny światowej, jako kandydat adwokacki przebywał wraz z żoną w Bruck an der Mur[3][4]. Przez rok służył w armii austro-węgierskiej. Po zwolnieniu z wojska pracował w Dyrekcji Policji w Wydziale Stowarzyszeń, Widowisk i Prasy (urzędzie cenzorskim c.k. monarchii). W marcu 1918 uzyskał stopień doktora praw[5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w II Rzeczypospolitej wstąpił do Policji Państwowej. Został awansowany do stopnia inspektora. Uczestniczył w polsko-ukraińskich walkach o Lwów (1918–1919). Od sierpnia 1921 pełnił funkcję zastępcy komendanta miasta Lwowa. W 1925 wysunięto jego kandydaturę na inspektora policji politycznej Komisariatu Rządu miasta stołecznego Warszawy[6]. W lutym 1926 został przeniesiony na stanowisko oficera inspekcyjnego Komendy Okręgu Lwowskiego. Od 21 lipca 1927 do 26 listopada 1928 sprawował stanowisko komendanta Okręgu X Stanisławowskiego[7]. Od 26 listopada 1928 do 13 stycznia 1939 sprawował stanowisko komendanta Okręgu II Łódzkiego[7]. W grudniu 1938 obchodził 10-lecie pracy na stanowisku komendanta wojewódzkiego PP w Łodzi[8]. 13 stycznia 1939 objął stanowisko komendanta Okręgu I Warszawskiego i sprawował je do kresu istnienia II RP we wrześniu 1939[7]. Do 1939 zasiadał w komitecie redakcyjnym czasopisma branżowego „Przegląd Policyjny”[9]

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Początkowo przebywał w obozie rozdzielczym w Kozielsku, a następnie w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie, przeznaczonym dla jeńców-policjantów i funkcjonariuszy innych służb mundurowych. Po 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[10][11]. W drugiej połowie października 1941 został skierowany do Penzy z zadaniem utworzenia placówki kierującej zwalnianych Polaków do ośrodków formowania Polskich Sił Zbrojnych. Następnie znalazł się w Buzułuku, skąd trafił jako kontraktowy urzędnik wojskowy do Nowosybirska, gdzie do marca 1942 pełnił funkcję oficera łącznikowego. Później między marcem a sierpniem 1942 pracował w Jangi-Jul w Referacie Rodzin Wojskowych Dowództwa Polskich Sił Zbrojnych. Po ewakuacji wojsk polskich z ZSRS przebywał w obozie dla uchodźców w Teheranie. W czerwcu 1944 trafił do osiedla Morogoro w Tanzanii, a następnie do Nairobi (Kenia) i Kidugali (Tanzania) gdzie był m.in. komendantem Wydziału Bezpieczeństwa przy obozach uchodźców[5].

Po zakończeniu wojny 2 lipca 1947 wrócił do Krakowa. Następnie osiedlił się w Szczecinie, gdzie pracował w Centrali Produktów Naftowych, później w Miejskim Handlu Detalicznym. W 1954 został aresztowany przez UB. Po zwolnieniu mieszkał w Szczecinie i Łodzi.

Zmarł 8 sierpnia 1980 w Łodzi[12]. Został pochowany na cmentarzu prawosławnym św. Aleksandra, na którym od 1970 odbywały się również pogrzeby katolickie[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Egzamin szoferski z zakresu przepisów prawnych dotyczących ruchu kołowego w Polsce (1930, współautor: Izydor Bechmetiuk)[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie (1945) 1983–1990. Józef Torwiński. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2016-04-20].
  2. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Łodzi (1945) 1983–1990. Józef Torwiński. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2016-04-20].
  3. ↑ Z tułaczej doli (pamiętniki wygnańców 1914–1915). Wiedeń: 1915, s. 35–36.
  4. ↑ Paweł Glugla: Lwowianie wygnańcy–tułacze, 1914 r.. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2016-04-20].
  5. ↑ a b c d Życiorys zawikłany. Józef Torwiński (1890–1980) [online], Przystanek Historia [dostęp 2022-01-13] (pol.).
  6. ↑ Zmiany w policji politycznej. „Nowości Illustrowane”. Nr 23, s. 9, 6 czerwca 1925. 
  7. ↑ a b c Wykaz Komendantów Okręgowych Policji Państwowej w latach 1919–1939. policjapanstwowa.pl. [dostęp 2019-12-06]. za: Robert Litwiński: Korpus policji w II Rzeczypospolitej. Służba i życie prywatne. Lublin: Wydawnictwo UMCS, 2007. ISBN 978-83-227-3202-1.
  8. ↑ Jubileusz insp. dr. J. Torwińskiego. „Głos Poranny”, s. 4, nr 348 z 18 grudnia 1938. 
  9. ↑ „Przegląd Policyjny”.
  10. ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 77. ISBN 83-85015-66-3.
  11. ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 12. [dostęp 2016-04-20].
  12. ↑ Pilarski 2015 ↓, s. 55.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacji służby bezpieczeństwa”.
  14. ↑ M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „w uznaniu zasług, położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej i jej obywateli na polu bezpieczeństwa publicznego”.
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi w służbie państwowej”.
  16. ↑ Egzamin szoferski z zakresu przepisów prawnych dotyczących ruchu kołowego w Polsce. books.google.pl. [dostęp 2016-04-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Torwiński&oldid=70120149”