Jan Franciszek Zych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Franciszek Zych
podpułkownik intendent z wsw podpułkownik intendent z wsw
Data i miejsce urodzenia

8 października 1893
Wola Batorska

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty
84 Pułk Piechoty
Dep. Int. MSWojsk.
DOK I
DOK VI
Dep. Int. MSWojsk.

Stanowiska

szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Jan Franciszek Zych[1] (ur. 8 października 1893 w Woli Batorskiej, zm. ?) – podpułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana. Urodził się 8 października 1893 w Woli Batorskiej, powiecie bocheńskim[2]. Przed 1914 ukończył gimnazjum. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pułku piechoty w składzie II Brygady. Był żołnierzem komendy plutonu i kolumny amunicyjnej. Awansowany kolejno na chorążego piechoty 18 stycznia 1915 i na podporucznika piechoty 1 listopada 1915. Odniósł rany w walkach pod Biełgowem 7 listopada 1915. Przebywał w niewoli rosyjskiej.

Po uwolnieniu własnym i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana zawodowego piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W latach 1922–1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 84 pułku piechoty w garnizonie Pińsk[5][6]. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 31 października 1924, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wydziału Żywnościowego Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych i służył w nim w kolejnych latach[8][9]. 16 kwietnia 1925 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów intendentury w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 4,7. lokatą z równoczesnym wcieleniem do kadry oficerów służby intendentury i pozostawiony na dotychczas zajmowanym stanowisku. 29 stycznia 1932 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów intendentury. W 1932 pełnił służbę w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[10]. Później służył w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI w garnizonie Lwów. W pierwszej połowie 1939 sprawował stanowisko szefa Wydziału Mundurowego Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W 1937 był przewodniczącym komisji rewizyjnej klubu sportowego LKS Pogoń Lwów[11]. W 1939 zamieszkiwał przy ulicy Sandomierskiej 18 w Warszawie[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W ewidencji wojskowej lat 1923, 1924 jego tożsamość była podawana początkowo jako Jan Zych II. W późniejszych latach 1928, 1932 jego tożsamość podawano jako Jan Franciszek Zych.
  2. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-19].
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 405.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1200.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 1503.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 348.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 2.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 314, 454.
  11. Lwowski klub sportowy „Pogoń” w roku 1937. Lwów: 1937, s. 7.
  12. Książka telefoniczna 1939. genealogyindexer.org. [dostęp 2015-11-20].
  13. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]