Jan Piotr Ziółkowski

Jan Piotr Ziółkowski

Jan Piotr Ziółko

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1915 Kraków
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1996 Koszalin
Przebieg służby
Lata służby	1935–1939: Wojsko Polskie, 1945–1973: Ludowe Wojsko Polskie
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Oficerska Szkoła Artylerii Przeciwlotniczej
Stanowiska	dowódca 88 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej, komendant szkoły oficerskiej, zastępca szefa Wojsk OPL Pomorskiego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa
Odznaczenia
,

Jan Piotr Ziółkowski vel Ziółko (ur. 29 czerwca 1915 w Krakowie, zm. 13 stycznia 1996 w Koszalinie) – pułkownik Wojska Polskiego, komendant Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej (1957–1958).

Życiorys

Po ukończeniu VIII Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Krakowie we wrześniu 1935 roku wstąpił do Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a w następnym roku do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1938 i 108. lokatą w korpusie oficerów artylerii i wcielony do 5 dywizjonie artylerii przeciwlotniczej w Krakowie na stanowisko dowódcy plutonu. Od lutego 1939 pełnił służbę w 15 dywizjonie artylerii przeciwlotniczej w Katowicach-Wełnowcu na stanowisku dowódcy plutonu i równocześnie pełniącego obowiązki adiutanta dywizjonu.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą 501 samodzielnego plutonu artylerii przeciwlotniczej pod Pińczowem. 27 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, z której niebawem zbiegł. Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie, pracując jako księgowy w Szkole Rzemiosł.

20 maja 1945 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został dowódcą plutonu w 4 samodzielnym dywizjonie artylerii przeciwlotniczej. Od 25 października 1945 był dowódcą plutonu, a następnie dowódcą baterii w 88 pułku artylerii przeciwlotniczej w Unieściu. Od września 1948 roku przez 3 lata był szefem sztabu tego pułku. Od lipca 1951 był dowódcą 88 pułku artylerii przeciwlotniczej, a od października 1953 był zastępcą dowódcy 16 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie do spraw liniowych. Od 6 lipca 1957 do 28 lipca 1958 pełnił obowiązki komendanta Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej.

Następnie został skierowany do ZSRR na studia w Dowódczej Akademii Artylerii, które ukończył we wrześniu 1959. Z kolei pełnił służbę jako zastępca szefa Wojsk OPL Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W czerwcu 1963 wrócił do Koszalina, pracował w szkolnictwie i kierował Studium Wojskowym w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Koszalinie.

W czerwcu 1973 przeszedł w stan spoczynku. Działał społecznie w AZS i LOK w Koszalinie. Zmarł 13 stycznia 1996. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka „Zasłużony Działacz LOK”

Bibliografia

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Stowarzyszenia Przyjaciół Koszalina. przyjaciele.koszalin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-24)].