Jan Sajler
Jan Sajler[a] (ur. 15 sierpnia 1893 w Woli Pławskiej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 15 sierpnia 1893 w Woli Pławskiej, w ówczesnym powiecie mieleckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Doroty Kamer[2][3]. Ukończył szkołę wojskową w Toronto[4]. W 1917 został mianowany podporucznikiem[4]. Służył w Armii Polskiej we Francji, a od 1919 w Wojsku Polskim[4]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami, w szeregach 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, jako dowódca plutonu karabinów maszynowych, a następnie w Batalionie Zapasowym 44 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych[4].
W marcu 1921 został odkomenderowany z 44 pp do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy, w charakterze słuchacza dziesięciomiesięcznego kursu dla oficerów młodszych, mianowanych za waleczność, a nie posiadających odpowiedniego cenzusu naukowego[5][6]. 22 maja 1921 ukończył naukę w XII klasie (kompania 4/XII) i wrócił do macierzystego pułku[5]. W 1922 został formalnie przeniesiony do rezerwy[4][7], lecz zatrzymany w służbie czynnej, w macierzystym pułku w Równem[8]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1893. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[9]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1919 i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 44 pp służył przez kolejnych siedem lat[11][12]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Inowrocławiu[13][14]. W lipcu 1935 został zwwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[15].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych[17][18][19]
- Medal Niepodległości – 20 lipca 1932[20][2]
- francuski Krzyż Wojenny[19]
- francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny[19]
- Medal Zwycięstwa[19]
22 lutego 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 36.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2022-05-21]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 477, tu podano, że urodził się 19 sierpnia 1893.
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 477.
- ↑ a b Szkic historyczny 1924 ↓, s. 115.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 148.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 255.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 504.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924, s. 432.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235, 388.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 60, 229.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 234.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 69, 587, 1033.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 91.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 255, tu podano, że został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy i drugi.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235, tu także podano, że został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy i drugi.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 60.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Jan Załuska (red.). Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Oficerowie 2 Pułku Strzelców Podhalańskich
- Oficerowie 44 Pułku Strzelców Legii Amerykańskiej
- Oficerowie 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej
- Oficerowie Armii Polskiej we Francji 1917–1919
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1940