Jan Zachodny

Jan Ludwik Zachodny
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1895 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 1969 ; Kraków
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 pułk piechoty; 55 pułk piechoty; Centrum Wyszkolenia Piechoty; 2 Pułk KOP „Karpaty”
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Jan Ludwik Zachodny (ur. 12 maja 1895 we Lwowie, zm. 24 kwietnia 1969 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Marcina i Aleksandry z domu Pietkiewicz. Od 5 września 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 we Lwowie uczęszczał do szkoły realnej, a w tym samym roku, 8 sierpnia wstąpił do Legionów Polskich w których otrzymał przydział do 2 kompanii w 5 baonie^[1]. 1 marca 1915 został przeniesiony do 5 baonu w 5 pułku piechoty. Walcząc o Polską Górę osłaniał z baonem oddziały polskie, które były w odwrocie, a mającą zapobiec ich oskrzydleniu. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. 18 sierpnia 1917 został wcielony w szeregi armii austriackiej^[1].

1 listopada 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w którym został wcielony do 15 pułku piechoty Legionów. 20 listopada 1918 otrzymał awans na stopień podporucznika. Z pułkiem walczył w obronie Lwowa oraz do czerwca 1919 na terenie Małopolski Wschodniej^[1]. W szeregach pułku bił się podczas wojny polsko-bolszewickiej. W grudniu 1921 został przeniesiony do 55 pułku piechoty. 21 lutego 1928 otrzymał awans na stopień majora. W 1933 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty znajdującego się w Rembertowie^[1]. Od 1935 pełnił służbę w 19 pułku piechoty, a w roku następnym po awansowaniu na stopień podpułkownika w 5 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1939 został wyznaczony na dowódcę 2 pułku KOP „Karpaty” stacjonującego w Dukli^[1]. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył z pułkiem w strukturach Armii „Karpaty”. Został internowany na Węgrzech. Po zakończeniu wojny podjął pracę w Krakowie, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim^[1].

Był żonaty z Ludwiką Brodzisz i mieli córkę Krystynę^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6670^[1]
Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[3]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Polak 1993 ↓, s. 237.
↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 83.
↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak: Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993, s. 237. ISBN 83-900510-0-1.
Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

[CITEREFPolak1993237-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Polak 1993 ↓, s. 237.

[CITEREFBąbiński192983-2] Bąbiński 1929 ↓, s. 83.

[3] M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[4] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[1]

[2]

[3]

[4]