Jaskinia Śpiących Rycerzy
49°15′00″N 19°55′24″E/49,249906 19,923417| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
250 m |
| Głębokość |
33 m |
| Deniwelacja |
46 m |
| Wysokość otworów |
1398, 1399 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
90 m |
| Ekspozycja otworów |
ku W, ku W |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-12.01 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°15′00″N 19°55′24″E/49,249906 19,923417
| |
Jaskinia Śpiących Rycerzy (Dziura, Kozia, Jaskinia Śpiących Rycerzy Niżnia) – jaskinia w zboczu Małego Giewontu w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich[1]. Główne wejście do niej znajduje się pod progiem Żlebu Śpiących Rycerzy na wysokości 1398 metrów n.p.m.[2][3] Na lewo od niego u podnóża skałki, w pobliżu Dziury nad Jaskinią Śpiących Rycerzy I, znajduje się niewielki, boczny otwór na wysokości 1399 metrów n.p.m.[4] Długość jaskini wynosi 250 metrów, a jej głębokość 46 metrów[5]. Prawdopodobnie łączy się ona przez zawalisko z wyżej położoną Jaskinią Śpiących Rycerzy Wyżnią.
.jpg)
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Centralną częścią jaskini jest olbrzymia sala – Sala Śpiących Rycerzy o wymiarach 40 m długości, 17 m szerokości i 18 m wysokości. Przez kilka lat była to największa znana sala podziemna w Tatrach. Z wielkiego otworu głównego (dolnego) o wymiarach 8 × 7 m idzie się do niej przez wstępną komorę (odchodzi z niej parę korytarzyków, z których jeden przez kominek i małą salkę idzie do bocznego otworu) i 27-metrowy korytarz do 5,5-metrowego progu, z którego zjeżdża się do sali. Stąd:
- przy zachodniej ścianie zaczyna się kilkumetrowy komin zakończony zawaliskiem.
- przy północnej ścianie znajduje się otwór korytarza prowadzącego do rozgałęzienia. Jeden ciąg idzie do dużej Dolnej Sali o wymiarach 21 × 8 × 3 m, drugi prowadzi 35-metrowym korytarzem do zawaliska[4].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini można spotkać mleko wapienne. Ściany są mokre. Bardzo licznie zimują w niej nietoperze[4].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Otwór jaskini był znany od dawna. Pierwszą wyprawę do niej zorganizowali jednak dopiero w 1958 roku grotołazi zakopiańscy m.in. Stefan Zwoliński i Edward Winiarski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Cywiński: Tom 1. Giewont. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1994, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-002-3.
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 27 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-27].
- ↑ Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-07].
- ↑ Jaskinia Śpiących Rycerzy, Oficjalna Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego przy KTJ PZA – opis jaskini, plan [online], www.sktj.pl [dostęp 2016-01-13].