Przejdź do zawartości

Jerzy Kierśnicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Kierśnicki
porucznik rezerwy piechoty porucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1897
Dorpat

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizja Wielkopolska
Dowództwo miasta Warszawy,
57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej,
42 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Jerzy Kierśnicki (ur. 25 sierpnia 1897 w Dorpacie w Estonii, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Tadeusza i Marii z Taubertów. Absolwent 18 klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie (starszeństwo z dniem 1 lutego 1920 i 84 lokatą), w roku 1920[1]. W stopniu podporucznika piechoty służył w dowództwie 1 Dywizji Wielkopolskiej gen. Konarzewskiego. 4 grudnia 1920 został przeniesiony do poznańskiego batalionu etapowego nr IV[2]. Następnie skierowany do Dowództwa miasta Warszawy. 14 czerwca 1921 rozkazem L.1713 został wcielony do 57 pułku piechoty[3].

Zwolniony do rezerwy po zakończeniu działań wojennych. W 1924 był podporucznikiem rezerwy 42 pułku piechoty[4]. 19 marca 1939 awansował do stopnia porucznika rezerwy[5]. Podlegał pod P.K.U. Białystok[6].

W okresie międzywojennym zasiadał w Komitecie Jubileuszowym 35-lecia A.K. Rauera[7]. W 1933 był kierownikiem Ekspozytury w Białymstoku Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie[8]. Przed wybuchem wojny był prezesem Izby Handlowo-Przemysłowej w Białymstoku[9].

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[5] – lista wywózkowa bez numeru, poz. 32 z 2.04.1940[a][10]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 16.05.1943[5]. Przy szczątkach w mundurze oficerskim znaleziono wizytówki, dowód osobisty, list (nadawca Lidia Kierśnicka, Białystok, ul. Fabryczna 25/2)[11], telegram, legitymację Izby Handlowej z Białegostoku[12]. Figuruje na liście AM-228-2296 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-84-02296. Nazwisko Kierśnickiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2296) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 137 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 141 z 1943.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Białymstoku, przy ul. Fabrycznej 25[11]. Miał żonę Lidię.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Dąb Pamięci posadzony w Białymstoku[13]

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ w dokumentach radzieckiego NKWD imię zapisane jest jako Grzegorz

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, T 14), 1920, s. 268.
  2. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, nr 49), 1920, s. 1409.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 2, nr 25), Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921, s. 1087.
  4. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1924, s. 231.
  5. ↑ a b c УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 378.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934, s. 492.
  7. ↑ 35 lat pracy społeczno-zawodowej A. K. Rauera 1894–1929, Warszawa 1929, s. 19.
  8. ↑ Ziemie północno-wschodnie Rzeczypospolitej. Informator społeczno-gospodarczy m. Wilna oraz województw Białostockiego, Nowogródzkiego, Poleskiego i Wileńskiego, Wilno 1933, s. 40.
  9. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 261.
  10. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 598.
  11. ↑ a b Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  12. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 228.
  13. ↑ Xant, Szczegóły aktualności [online], arch.um.bialystok.pl [dostęp 2018-01-19] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Kierśnicki&oldid=69856534”