John Wijngaards

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Wijngaards
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 września 1935
Surabaya

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1959

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Johannes Nicolaas Maria Wijngaards (ur. 1935 w mieście Surabaya w Indonezji) – katolicki autor i teolog. Jest znany jako zdecydowany zwolennik wyświęcania kobiet w Kościele katolickim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Wijngaards urodził się 30 września 1935 r. jako syn Dietze van Hoesel[1] i dr. Nicolaasa Carela Heinricha Wijngaardsa[2], obywateli holenderskich, w indonezyjskim mieście Surabaya. Podczas II wojny światowej jego ojciec został zmuszony do pracy przy niesławnej kolei birmańskiej w Tajlandii, podczas gdy John z matką i trzema braćmi zostali jeńcami wojennymi w Malang, Surakarcie i Ambarawie[3]. Rodzina została repatriowana do Holandii po wojnie.

Studia[edytuj | edytuj kod]

John Wijngaards wstąpił do zakonu Misjonarzy z Mill Hill i otrzymał święcenia kapłańskie w 1959 r. W Rzymie uzyskał tytuły licencjata w dziedzinie Pisma Świętego w Papieskim Inistytucie Biblijnym oraz doktora teologii w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1963). Jego studia dotyczyły Formuł deuteronomicznego Credo (dysertacja, Brill, Lejda 1963)[4]. Dalsze badania przyniosły The Dramatisation of Salvific History in the Deuteronomic Schools (Brill, Lejda 1969) oraz 360-stronicowy komentarz do Księgi Powtórzonego Prawa w znanej holenderskiej serii komentarzy publikowanych przez Romen & Zonen (Roermond 1971)[5].

Posługa w Indiach[edytuj | edytuj kod]

Wijngaards wykładał Pismo Święte w Wyższym Seminarium Duchownym św. Jana w Hajdarabadzie w Indiach (1963-1976). W tym czasie przyczynił się do ufundowania centrum komunikacji Amruthavani, instytutu teologicznego dla zakonnic Jeevan Jyoti oraz Jyotirmai, organu zajmującego się planowaniem o zasięgu stanowym dla katolickich diecezji stanu Andhra Pradesh. Sprawował również funkcję wykładowcy na niepełny etat National Biblical Catechetical and Liturgical Centre w Bangalore oraz był przez wiele lat członkiem Krajowej Rady Doradczej Konferencji Episkopatu Indii. W tym samym okresie napisał liczne książki na temat Pisma Świętego, w tym znane Background to the Gospels[6]. Badania dotyczące posług kościelnych przekonały go, że wykluczenie kobiet musi być przypisane przeszkodom kulturowym, a nie Pismu lub Tradycji. Wezwał indyjską hierarchię do rozpoczęcia procesu badania kwestii pełnych święceń dla kobiet[7].

Obowiązki w świecie[edytuj | edytuj kod]

Po okresie sprawowania funkcji Wikariusza Generalnego zakonu Misjonarzy z Mill Hill w Londynie (1976-1982) został dyrektorem Housetop, międzynarodowego centrum formacji w wierze dla dorosłych (1982-2009). Podczas tego okresu (1983-1998) był również profesorem biblistyki w Missionary Institute London (Londyński Instytut Misyjny) afiliowanym przy Uniwersytecie Katolickim w Leuven oraz Middlesex University. Podczas tego okresu zainicjował serię kursów wideo służących formacji wiary dla dorosłych pod tytułem Walking on Water (Chodząc po wodzie) powstałych w koprodukcji w 15 krajach na wszystkich kontynentach. Napisał scenariusze do dziewięciu półgodzinnych historii filmowych. Był również twórcą cenionego 2,5-godzinnego filmu Journey to the Centre of Love (Podróż do centrum miłości), którego był zarówno scenarzystą, jak i producentem wykonawczym (lista nagród poniżej).

Posługa na rzecz kobiet[edytuj | edytuj kod]

W roku 1977 Wijngaards napisał Did Christ Rule out Women Priests? (Czy Chrystus wykluczył kobiety z kapłaństwa?) (McCrimmon, Great Wakering) w odpowiedzi do to Inter Insigniores (1976), deklaracji Kongregacji Nauki Wiary, w której jasno wyłożono przyczyny, dla których Watykan wyklucza kobiety. W ciągu kolejnych dekad Rzym usztywnił swoje stanowisko wobec święceń kobiet, co doprowadziło do kulminacji w postaci Ordinatio Sacerdotalis (1994) i kolejnych dokumentów, w których swoboda debaty teologów została jeszcze bardziej ograniczona[8]. W proteście Wijngaards złożył rezygnację ze swojej posługi kapłańskiej w dniu 17 września 1998 r.[9] Jego wniosek dotyczący oficjalnego przeniesienia do stanu świeckiego został uznany przez Rzym w dniu 21 lutego 2000 r. 27 maja tego samego roku podczas skromnej kościelnej uroczystości poślubił Jacqueline Clackson[10]. Wijngaards kontynuował publikowanie swoich powodów wspierania kampanii na rzecz święceń kobiet do katolickiego kapłaństwa w serii książek, szczególnie The Ordination of Women in the Catholic Church (Święcenia kobiet w Kościele katolickim)[11] oraz No Women in Holy Orders? (Brak kobiet w posłudze święceń?)[12]. W 1999 r. stworzył stronę internetową, która stała się największą internetową biblioteką z dokumentacją dotyczącą święceń kobiet[13]. Tradycjonaliści katoliccy określają Johna Wijngaardsa jako „publicznego odszczepieńca i heretyka”[14]. On sam utrzymuje, że zabieranie głosu nie podkopuje akceptacji władzy papieża[15]. Zdecydowanie sprzeciwia się nielegalnym święceniom kobiet poza ustanowioną strukturą Kościoła, tak jak ma to miejsce w ruchu tzw. 'Roman Catholic Women Priests’ (Rzymskokatolickie Kobiety-Księża)[16].

Instytut Wijngaardsa na rzecz badań katolickich[edytuj | edytuj kod]

Od roku 2005 John Wijngaards skoncentrował się także na innych kwestiach wymagających reform w Kościele katolickim. Stworzył duszpasterską stronę internetową, która rozprawia się z kodeksem dotyczącym seksualności[17]. Zainicjował Deklarację katolickich uczonych w sprawie władzy w Kościele, która uzyskała międzynarodowe wsparcie[18]. Jego Centrum zostało przekształcone  w Wijngaards Institute for Catholic Research[19]. Jego głównym celem jest publikowanie niezależnych katolickich opracowań naukowych jako progresywnego teologicznego think tanku[20]. Instytut przedłożył „udokumentowany apel” papieżowi Franciszkowi wzywając go do przywrócenia starożytnego sakramentalnego diakonatu kobiet[21]. W 2016 był inicjatorem Oświadczenia katolickich uczonych w sprawie etyki używania antykoncepcji[22], które zostało ogłoszone na forum ONZ.[23]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • Grand Prix, jako scenarzysta filmu Journey to the Centre of Love, Dziesiąty Międzynarodowy Festiwal Filmów Katolickich, Warszawa 1995.[24]
  • The Bronze Award, dla tego samego filmu na Film Fest Houston 1997.
  • The Chris Award, na Columbus Film Festival 1997.
  • The Marga Klompé Award, 2005.[25]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ my mother – John Wijngaards [online] [dostęp 2020-08-18] (ang.).
  2. ↑ Dr N C H Wijngaards – John Wijngaards [online] [dostęp 2020-08-18] (ang.).
  3. ↑ The Tablet, 20 sierpnia 2005, s. 14–15.
  4. ↑ Recenzje w Journal of Semitic Studies 10 (1965) s. 102–103; Revue Biblique październik (1965) s. 605–606; W. Vogels, La Promesse Royale de Yahweh, Ottawa 1970, s. 29–33.
  5. ↑ Recenzja w Society for Old Testament Study Booklist, Londyn 1973, s. 31.
  6. ↑ 325-stronicowa książka została po raz pierwszy opublikowana przez St Paul’s Press w Delhi, następnie przez Theological Publications w Bangalore, miała kilka wydań anglojęzycznych w Indiach. Ukazała się w Stanach Zjednoczonych jako Handbook to the Gospels (Podręcznik do Ewangelii), w Wielkiej Brytanii jako The Gospel Comes Alive (Ewangelia ożywa). Była opublikowana w językach takich jak hindi, telugu, urdu, bengalski, kanara, tamilskim i malajalam.
  7. ↑ „Jedynie uczciwa ocena w świetle Chrystusowego Ducha powinna decydować o kwestii posługi kobiet; nie konwencja czy osobiste upodobania. Ostatecznie kapłaństwo, o którym mówimy, to kapłaństwo Chrystusowe, nie nasze”, John Wijngaards, 'The ministry of women and social myth’ w New Ministries in India, red. D. S. Amalorpavadass, Bangalore 1976, s. 50–82.
  8. ↑ Responsum ad Dubium (1995), Ad Tuendam Fidem (1998).
  9. ↑ Jako że postrzegam zakaz Rzymu dotyczący święceń kobiet jako nieuprawomocniony w Piśmie lub Tradycji, który został wprowadzony bez właściwiej konsultacji w Kościele, jest szkodliwy dla ekumenizmu i silnie raniący duchowy dobrostan wiernych, czuję się związany w moim sumieniu do wyrażania szczerego sprzeciwu.The Times; The Daily Telegraph, 18 września 1998; The Tablet, 19 września 1998; The Guardian, 24 września 1998.
  10. ↑ Indult o laicyzacji zwolnił go z obowiązku celibatu.
  11. ↑ Darton, Longman and Todd 2001; Continuum 2001; Media House Delhi 2002; przekłady w językach: niderlandzkim, francuskim, włoskim i japońskim.
  12. ↑ Canterbury Press 2002; Crossroad 2006 as Women Deacons in the Early Church (Diakonki we wczesnym Kościele).
  13. ↑ http://www.womenpriests.org. „Jest bardzo aktualna w prezentowaniu swoich dowodów. Skorzystanie z odniesienia poprzez konsultację pism współczesnych teologów nie sprawiałoby być może problemu dla osób z dostępem do dobrej biblioteki. Ale mieć możliwość sprawdzenia – i wydrukowania – tekstu z komentarza na temat Sentencji Piotra Lombarda autorstwa Jana Dunsa Szkota (1266-1308), dotyczącego kwestii „Czy płeć żeńska lub młody wiek są przeszkodą w przyjęciu święceń?” – w oryginale łacińskim, jeśli ktoś ma takie życzenie – jest niesamowite!”<ref>Bernadette Toal w The Furrow 53 (2002) nr 5, maj, s. 316–317; zob. również Theresia Saers, Communicatie nr 195 (2004), s. 15–17; Juliane Kern, Aachener Zeitung, 11 czerwca 2009, s. 27.
  14. ↑ Zob. np. http://www.ourladyswarriors.org/dissent/disspeop.htm.
  15. ↑ „Kiedy Kościół wymaga 'lojajnego poddania woli i rozumu’, nie prosi o wyrzeczenie się zdolności danej osoby do myślenia. Kościół wymaga znacznie bardziej wartościowej przysługi, a mianowicie uczciwej próby służenia wierze wszystkimi siłami intelektu danej osoby. Sobór Watykański II w swoim dekrecie “Gaudium et spes nr 62 zabezpiecza swobodę dociekania, myśli i wolności wszystkich wiernych.”The Ordination of Women in the Catholic Church, Londyn 2001, s. 20.
  16. ↑ „Naszym celem jest umożliwienie całemu Kościołowi katolickiemu dopuszczenie kobiet do wszystkich posług. Zawiedziemy, jeśli nasze reformy nie zostaną wprowadzone do wszystkich struktur i na wszystkich poziomach Kościoła katolickiego. Opuszczanie Kościoła temu nie służy. Obecnie doświadczamy poważnego pęknięcia w Kościele, ponieważ połowa jego członków jest wykluczona z posługi wymagającej święceń. Ale nowe zespolenie, którego pragniemy, będzie osiągnięte raczej poprzez konfrontację z hierarchią, jakkolwiek bolesną, niż przez jakiekolwiek posunięcie, które usunęłoby nas faktycznie z Ciała Kościoła.”<ref>Przemówienie programowe podczas Pierwszej Konferencji Międzynarodowej Women’s Ordination Worldwide, Dublin, czerwiec 2001..
  17. ↑ http://www.thebodyissacred.org. Udzialone są tam porady dotyczące kwestii począwszy od masturbacji do homoseksualizmu.
  18. ↑ http://www.churchauthority.org. The Tablet, 13 października 2012; The Irish Times, 19 lutego 2013; 'Teologos: Nuevo Papa debe democratizar mas a la Iglesia’ w Mexican News Forum, 5 marca 2013; Clerical Whispers UK, luty 2013.
  19. ↑ http://www.wijngaardsinstitute.com.
  20. ↑ The Washington Post, 4 października 2014; The UK Independent, 5 października 2014; The Irish Mirror, 18 listopada 2014.
  21. ↑ http://www.wijngaardsinstitute.com/documented-appeal-reinstatement-ordained-women-deacons/.
  22. ↑ Statement on Contraceptives – Wijngaards Institute for Catholic Research [online], www.wijngaardsinstitute.com [dostęp 2018-04-13] (ang.).
  23. ↑ McCarthy, Justine (18 września 2016). „McAleese calls for Vatican to end contraception ban”, The Sunday Times; McGarry, Patsy (20 września 2016), „Catholic heavyweights clash over teaching on contraception”, The Irish Times; McGarry, Patsy (19 września 2016), „Mary McAleese challenges Catholic ban on contraception. Former president joins more than 100 academics in signing Scholars’ Statement”, The Irish Times; Manson, Jamie (21 września 2016), „Catholic church’s total ban on contraception challenged by scholars”, National Catholic Reporter; Mac Donald, Sarah (22 września 2016) „Scholars call for an end to church ban on artificial contraception”, The Tablet; Munsterman, Hendro (26 września 2016), „Theologenstrijd over anticonceptie”, Nederlands Dagblad; O’Loughlin, Michael (21 września 2016), „Catholic Scholars Duel Over Contraception”, America; Masia, Juan (25 września 2016), „La Humana Vitae... al museo arqueologico”, Religion Digital; Colanicchia, Ingrid (9 września 2016), „E tempo di rivedere l’Humanae Vitae. Un appello dal mondo teologico e accademico”, Adista.
  24. ↑ Powód: „Grand Prix festiwalu otrzymuje 'Journey to the Centre of Love’ za dogłębny opis procesu, w którym ludzie pochodzący z różnych kultur i narodów odkrywają chrześcijaństwo w ten sposób zbliżają się do Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa”.
  25. ↑ „Dzieło dr. Wijngaardsa przyczynia się do emancypacji w Kościele i społeczeństwie, co jest jednym z celów Fundacji Marga Klompé. Jego kampania na rzecz odnowy kapłaństwa i święceń dla kobiet w Kościele rzymskokatolickim jest wspaniałym przykładem cierpliwego rozważania na temat zadań katolickich/chrześcijańskich mężczyzn i kobiet, w ramach Kościoła i poza nim. Jest dobrą rzeczą podtrzymywanie żywej dyskusji na temat tej ważnej kwestii, dokładnie wtedy, kiedy utraciła ona swój bardziej sensacyjny wymiar – gdyż wtedy sedno sprawy jest bardziej wyraźne.” Tilburg, Holandia, 19 listopada 2005.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Wijngaards&oldid=70651856”