Juliusz Merak

Juliusz Merak
„Szczęsny”
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1895 ; Jadowniki
Data i miejsce śmierci	14 września 1920 ; Poznań
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 pułk piechoty LP; 25 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu; kwatermistrz
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Juliusz Karol Franciszek Stanisław Merak ps. „Szczęsny” (ur. 19 listopada 1895 w Jadownikach, zm. 14 września 1920 w Poznaniu) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej i major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Jadownikach, w ówczesnym powiecie brzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Mieczysławy z Kalinowskich^[1]. W 1913 złożył maturę z odznaczeniem w c. k. Gimnazjum III w Krakowie^[2]. Student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Działał w drużynach strzeleckich i POW. Od 16 sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Żołnierz 7 kompanii w 6 pułku piechoty Legionów Polskich. Od 18 sierpnia 1917 wcielony do armii austriackiej.

Od 1 listopada w odrodzonym Wojsku Polskim. W stopniu kapitana jako dowódca III batalionu w 25 pułku piechoty walczył na froncie wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie 4 Armii^[3].

Szczególnie odznaczył się 2 sierpnia 1920 w bitwie o Brześć, gdzie „pełnił funkcję kwatermistrza w Gr. Operac. gen. W. Sikorskiego. Podczas wtargnięcia wojsk bolszewickich do twierdzy organizował piechotę do kontrataku, ciężko ranny zmarł w szpitalu w P-niu”^[1]. Za tę postawę został odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari.

17 września 1920 został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Poznaniu. Był żonaty^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5139^[5]^[1]
Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[6]^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1993 ↓, s. 137.
↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 131.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 597.
↑ Nekrolog zamieściła „żona, matka, siostra i rodzina”. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. 258 wyd. wieczorne, s. 7, 1920-09-17. Warszawa. .
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 111.
↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sprawozdanie trzydzieste dyrekcyi c. k. Gimnazyum III. w Krakowie za rok szkolny 1912/13. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

[CITEREFPolak_(red.)1993137-1] Polak (red.) 1993 ↓, s. 137.

[CITEREFSprawozdanie1913131-2] Sprawozdanie 1913 ↓, s. 131.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_27_z_21_lipca_1920_roku,_s._597-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 597.

[4] Nekrolog zamieściła „żona, matka, siostra i rodzina”. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. 258 wyd. wieczorne, s. 7, 1920-09-17. Warszawa. .

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_18_lutego_1922,_s._111-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 111.

[6] M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]