Kajetan Olszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kajetan Olszewski
Ilustracja
tytularny generał broni tytularny generał broni
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1858
Kolno

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1879–1924

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

DOGen. „Kielce”
DOGen. „Łódź”

Stanowiska

dowódca okręgu generalnego

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa

Późniejsza praca

wojewoda wołyński

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Grób prof. Eugeniusza Olszewskiego (1911–1994) i gen. Kajetana Bolesława Olszewskiego (1858–1944) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Kajetan Bolesław Olszewski (ur. 7 sierpnia 1858 w Kolnie, zm. 20 sierpnia 1944 w Warszawie) – tytularny generał broni Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 sierpnia 1858 w Kolnie, w rodzinie Władysława i Teofili z Godlewskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Suwałkach, szkołę oficerską w Warszawie i Szkołę Strzelecką Oficerów Sztabowych w Petersburgu[1]. Od 1879 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Jako dowódca pułku walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W I wojnie światowej dowódca brygady piechoty. Generał major z 1914. Odznaczył się w bitwie pod Zelwą. W okresie wrzesień 1916 – marzec 1917 dowódca Brygady Strzelców Polskich przy armii rosyjskiej. Po tym dowodził 153 Dywizją Piechoty.

Po rewolucji 1917 przeszedł do Polski. Jako generał podporucznik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[2]. Do 29 listopada 1918 inspektor generalny Wojska Polskiego na Lubelszczyźnie. 28 listopada 1918 – 28 lipca 1919 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” – na tym stanowisku mianowany generałem podporucznikiem. 28 lipca 1919 – 14 lutego 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 14 lutego 1921 w stanie spoczynku, w stopniu generała porucznika, ale pozostaje zatrzymany w służbie czynnej, jako przewodniczący Centralnej Komisji Kontroli Stanów, a od lipca tego roku przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a potem Komisji Likwidacyjnej dla Spraw Weryfikacji. W okresie od sierpnia 1921 do sierpnia 1927 zasiadał w składzie Kapituły Orderu „Odrodzenia Polski”[1][3][4]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała broni[5]. Z dniem 27 sierpnia 1924 Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby wojskowej[6][7]. Do lutego 1925 pełnił funkcję wojewody wołyńskiego. Później osiadł w Warszawie.

Zmarł podczas powstania warszawskiego. Pochowany razem z żołnierzami pułku AK „Baszta” w Alei Niepodległości. W 1945 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-4/5)[8].

Jego żona Zofia z Tomaszewiczów (1877–1932), z którą miał 4 synów, była odznaczona Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 221. [dostęp 2021-08-24].
  2. Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 15.
  3. Kapituła Orderu „Polonia Restituta”. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 141 z 23 czerwca 1927. 
  4. Nowa Kapituła Orderu „Odrodzenia Polski”. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 221 z 26 września 1936. 
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 691.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 90 z 5 września 1924 roku, s. 506.
  8. Miasto st. Warszawa - Cmentarze
  9. Zofia Olszewska. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 10, Nr 337 z 6 grudnia 1932. 
  10. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
  11. M.P. z 1921 r. nr 298, poz.353. - członkowi Kapituły orderu „Odrodzenia Polski”.
  12. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  13. M.P. z 1921 r. nr 156 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu organizacji wojskowej” (jako jeden z pierwszych 15 osób odznaczonych Orderem „Odrodzenia Polski”).
  14. Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 157 z 19 lipca 1921. 
  15. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 14, 27.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 20 czerwca 1923 roku, s. 399.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 18 października 1925 roku, s. 576.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]