Kanonierki typu Babr
.jpg) „Babr” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
950 t |
| Długość |
62,38 m m.p. |
| Szerokość |
9 m |
| Zanurzenie |
3 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy 1900 KM, 2 śruby |
| Prędkość |
15 węzłów |
| Załoga |
85 |
| Uzbrojenie |
• 2 armaty 102 mm (2×I) |
Kanonierki typu Babr – typ dwóch kanonierek marynarki wojennej Iranu, z okresu międzywojennego i II wojny światowej, zbudowanych we Włoszech. Obejmował dwa okręty: „Babr” i „Palang”. Zostały zatopione podczas interwencji brytyjskiej w sierpniu 1941 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Cesarska Marynarka Wojenna Iranu w latach 20. XX wieku miała tylko dwa przestarzałe okręty, pochodzące z ubiegłego wieku, oraz poniemiecki trałowiec z I wojny światowej[1]. 20 marca 1928 roku parlament uchwalił zamówienie budowy nowoczesnych okrętów we Włoszech[2]. Zamówienie obejmowało od razu budowę dwóch stosunkowo dużych kanonierek typu Babr, czterech dużych okrętów patrolowych typu Charogh, sześciu kutrów motorowych i holownika[1].
Dwie kanonierki „Babr” i „Palang”, jak i większość pozostałych okrętów, zbudowała stocznia Cantieri Navali Riuniti w Palermo[3]. Wodowano je odpowiednio 2 sierpnia 1931 roku i w listopadzie tego roku (brak bliższych dat w literaturze)[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Architektura i opis ogólny[edytuj | edytuj kod]
Okręty są klasyfikowane w literaturze jako kanonierki lub slupy[4]. Miały typową architekturę dla okrętów tej klasy tego okresu. Kadłub miał podniesiony pokład dziobowy na ok. 1/3 długości, a na jego przedłużeniu na śródokręciu ciągnęła się węższa nadbudówka[5]. Nadbudówka dziobowa z pomostem bojowym była dwukondygnacyjna, mało rozbudowana, a za nią znajdował się maszt palowy i pojedynczy komin[5]. Sylwetkę uzupełniał drugi lekko pochylony maszt w rufowej części śródokręcia[5]. Prosta dziobnica była lekko wychylona do przodu; pokład był bez wzniosu[5].
Długość między pionami okrętów wynosiła 62,38 m[a]. Szerokość wynosiła 9 m, a zanurzenie 3 m[4]. Wyporność wynosiła 950 ts (ton angielskich), bez bliższego sprecyzowania tej wartości w literaturze[3].
Załoga okrętów składała się z 85 osób[1].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się początkowo z trzech pojedynczych armat kalibru 102 mm[b]. Umieszczone były na odkrytych stanowiskach na tej samej wysokości, na pokładzie dziobowym, śródokręciu i na końcu pokładu nadbudówki na rufie, z niewielkimi płaskimi maskami ochronnymi[5]. Trzecie działo artylerii głównej na śródokręciu zamieniono jednak następnie na dwie armaty przeciwlotnicze kalibru 76 mm L/40, ustawione jedna za drugą na pokładzie nadbudówki na śródokręciu za kominem[4]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe[3]. Według części literatury, okręty mogły ponadto przenosić do 80 min[4].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Okręty napędzane były przez dwa silniki wysokoprężne Fiat o łącznej mocy 1900 bhp, poruszające dwa wały śrub[3][4]. Prędkość maksymalna wynosiła 15 węzłów[1]. Okręty zabierały 120 ton paliwa[3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Babr” i „Palang” po zbudowaniu weszły do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej Iranu, lecz w literaturze brak jest bliższej daty[1][4]. U progu II wojny światowej stanowiły największe i najsilniejsze okręty marynarki tego kraju[1].
Oba okręty zostały zatopione przez marynarkę brytyjską podczas brytyjsko-radzieckiej interwencji w Iranie 25 sierpnia 1941 roku – „Palang” przez brytyjski slup „Shoreham” w Abadanie, a „Babr” przez australijski slup „Yarra” w Chorramszahrze[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Porównywalne okręty:
- slupy typu Grimsby – brytyjskie slupy z lat 30.
- kanonierki typu Guanajuato – meksykańskie kanonierki z późnych lat 30.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Długość 204 stopy 8″ (62,38 m) według Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409 lub 204 ¾ stopy według Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 256 podawana jako długość między pionami. Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43 podają 62,38 m domyślnie jako długość całkowitą.
- ↑ Trzy działa kalibru 4 cale (102 mm) według Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 256 i Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409. Odmiennie Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43 podają trzy, a następnie dwa działa kalibru 120 mm o długości lufy 35 kalibrów (L/35) – co może być omyłką. Fotografie nie sugerują wyposażenia w cięższe działa, jakimi były działa kalibru 120 mm.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409
- ↑ Maciej Sobański. Marynarka Wojenna Iranu. „Okręty Wojenne”. Nr 6/2002. XII (56), s. 74, 2002. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- ↑ a b c d e Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 256
- ↑ a b c d e f Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43
- ↑ a b c d e Na podstawie rysunku i fotografii w Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 4/2008(17), 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1937. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1937. (ang.).