Karol Müller
 pułkownik audytor
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 września 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wojskowy Sąd Okręgowy Nr VI |
| Stanowiska |
szef sądu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Karol Ludwik Müller (ur. 20 września 1885 w Zastawnej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 września 1885 w Zastawnej, w powiecie kocmańskim ówczesnego Księstwa Bukowiny, w rodzinie Franciszka i Ludwiki. W 1907 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach[1]. W 1913 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[2]. W międzyczasie (1907–1908) odbył jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do c. i k. 35 pułku piechoty. W listopadzie 1914 dostał się do niewoli rosyjskiej. Po krótkim pobycie w obozie jeńców został zwolniony i osiedlił się z matką i rodzeństwem w Rohatynie na Ukrainie[3]. W listopadzie 1918 został internowany przez Ukraińców. W maju 1919 pełnił funkcję komendanta milicji w Rohatynie.
W lipcu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów we Lwowie. W październiku 1919 został referentem śledczym w obozie jeńców sowieckich we Lwowie. W marcu 1920 został przyjęty do Korpusu Sądowego i przydzielony do prokuratury wojskowej w Kielcach, a następnie we Lwowie i Przemyślu.
Od 1921 był prokuratorem przy Sądzie Wojskowym we Lwowie[4], a później podprokuratorem[5][6] i prokuratorem Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 47. lokatą w korpusie oficerów sądowych[8]. 27 czerwca 1929 został przeniesiony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr II w Lublinie na stanowisko pełniącego obowiązki prokuratora[9]. 2 grudnia 1930 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 4. lokatą w korpusie oficerów sądowych[10]. 26 lutego 1931 został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[11]. 12 maja 1932 roku Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sądu[12][13]. W 1936 został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[14]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 2. lokatą w korpusie oficerów sądowych[15][16].
W kampanii wrześniowej 1939 był szefem służby sprawiedliwości Armii „Poznań”. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[18][19]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20][21]
18 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[22].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Brzeżanach za rok szkolny 1907. Brzeżany: 1907, s. 88.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 362.
- ↑ Kania 2008 ↓, s. 322.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 412, 781.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1084, 1091.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 979, 986.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 693.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 303.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 108.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 404, 427.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308, 880.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 868.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 374.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 320.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 3.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-14]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Leszek Kania: W cieniu Orląt Lwowskich. Polskie sądy wojskowe, kontrwywiad i służby policyjne w bitwie o Lwów 1918–1919. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2008. ISBN 978-83-7481-219-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Absolwenci Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego
- Internowani przez Ukraińców podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919
- Internowani w czasie I wojny światowej
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (kampania wrześniowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie – ofiary zbrodni katyńskiej – mianowani generałami Wojska Polskiego III Rzeczypospolitej
- Oficerowie dowództwa Armii „Poznań”
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Oficerowie Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II
- Oficerowie Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI
- Pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie
- Pułkownicy audytorzy II Rzeczypospolitej
- Sędziowie Najwyższego Sądu Wojskowego
- Szefowie wojskowych sądów okręgowych II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1885
- Wojskowi prokuratorzy okręgowi II Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1940
- Internowani na Ukrainie