Kasztany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kasztan na nodze konia, widok z boku

Kasztan – warstwa zrogowaciałego naskórka na kończynach koniowatych, stanowiąca normalny element jego anatomii. Kasztany rosną przez cały czas. Ich kształt oraz wielkość są bardzo różnorodne. Zazwyczaj u koni ras szlachetnych kasztany są mniejsze niż u zimnokrwistych, nie jest to jednak regułą. Mogą wyglądać jak niewielkie zgrubienia, mieć charakter warstwowy i przypominać złuszczające się płaty skóry lub też rosnąć prostopadle i wystawać ponad powierzchnię sierści nawet na kilka centymetrów. Gdy stają się za długie, odrywają się samoistnie. Tkanka kasztanów nie jest ukrwiona ani unerwiona powyżej powierzchni skóry, toteż można je przycinać.

Kasztan na nodze konia, widok od frontu

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

  • U konia domowego kasztany występują zazwyczaj zarówno na przednich (po wewnętrznej stronie, mniej więcej w połowie wysokości kości przedramienia) jak i tylnych nogach (po wewnętrznej stronie, nieco powyżej stawu skokowego).
Koń - kasztany na wszystkich kończynach
  • U osłów i zebr występują jedynie na przednich nogach (położenie analogiczne jak u konia domowego).
Osioł afrykański - kasztany widoczne jedynie na kończynach przednich
Zebra - kasztany widoczne tylko na kończynach przednich
Koń Przewalskiego - kasztany na wszystkich kończynach

Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie kasztanów u koniowatych nie zostało dotąd jasno określone przez badaczy. Najpopularniejsze są następujące dwie teorie:

  • kasztany stanowią pozostałość po opuszkach palców lub poduszeczkach łap, które w wyniku ewolucji u koniowatych stopniowo zanikały przekształcając się w kopyto,
  • kasztany to pozostałości szczątkowego gruczołu zapachowego, twory tego typu występują u jeleniowatych i lam.

Analogicznym elementem anatomicznym są ostrogi, u koniowatych występujące na tylnej części stawu pęcinowego, często przykryte szczotkami pęcinowymi. U niektórych ras mogą być nieobecne lub ledwo zaznaczone.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. Ridgeway: The Origin and Influence of the Thoroughbred Horse. Cambridge: 1905.
  • J. C. Ewart. The Tarpan and its Relationship with Wild and Domestic Horses. „Proceedings of the Royal Society of Edinburgh”. 26, s. 7–21, 1907. 
  • G. C. M. Grinwis, M. M. Sloet van Oldruitenborgh-Oosterbaan. Basics of equine dermatology. „Equine Veterinary Education”. 27, 2013. 
  • artykuł z 2002 r., Suzanne L. Burnham, Anatomical Differences of the Donkey and Mule

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]