Kazimierz Downarowicz

Kazimierz Downarowicz
Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1885 ; Klikowa
Data i miejsce śmierci	11 listopada 1939 ; Piaśnica, Polska
	Konsul RP w Antwerpii (Belgia)
Okres	od 1922; do 1928
	Konsul RP w Kurytybie
Okres	od 1928; do 1932
	Kierownik Działu Postępowania Celnego, radca Urzędu Celnego w Gdyni
Okres	od 1934; do 1938
	Zastępca naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni
Okres	od 1938; do 1939
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Downarowicz (ur. 1 czerwca 1885 w Klikowej, zm. 11 listopada 1939 w Piaśnicy) – polski inżynier, urzędnik dyplomatyczny, konsul RP w Belgii i Brazylii, zastępca naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Downarowicz urodził się 1 czerwca 1885 roku w majątku Klikowa w pow. radomskim, jako syn Medarda Downarowicza h. Przyjaciel^[1] i Stefanii z Hornowskich h. Korczak. Kształcił się w szkole średniej w Mitawie k. Rygi na Łotwie. Studiował w Liège (Belgia) na wydziale inżynierii. Po skończeniu fakultetu inżynierii praktykował swój zawód w wielkich zakładach przemysłowych w Sheffield w Anglii.

W roku 1920 został przeniesiony do Antwerpii w Belgii w charakterze attaché emigracyjnego; w roku 1922 został tamże konsulem RP. W roku 1928 mianowany konsulem w Konsulacie Generalnym RP w Kurytybie^[2], gdzie pracował cztery lata.

Po powrocie do Polski pracował w Ministerstwie Skarbu, które delegowało go w połowie września 1934 do Gdyni, mianując kierownikiem Działu Postępowania Celnego i radcą Urzędu Celnego^[3]. Był też prezesem Koła Urzędników Celnych i członkiem Polskiego Związku Zachodniego.

Został zamordowany w masowej egzekucji 11 listopada 1939 roku w Piaśnicy^[4]. Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]

Miał żonę Halinę z Kraszewskich i córkę Danutę. Jego braćmi byli znani polscy politycy Medard Downarowicz i Stanisław Downarowicz.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Krzyż Zasługi
Medal Niepodległości (16 marca 1937)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, (tom III), Warszawa 1906, s. 244-245.
↑ Gazeta „Lud”, Kurytyba, 22.08.1928, Nr 58. [dostęp 2018-08-01].
↑ Księga adresowa Gdyni 1937–1938, s. 28.
↑ Ofiary zbrodni w Piaśnicy. [dostęp 2018-07-23].
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Adam Boniecki, «Herbarz Polski», 1902, t. V, s. 4

[1] S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, (tom III), Warszawa 1906, s. 244-245.

[2] Gazeta „Lud”, Kurytyba, 22.08.1928, Nr 58. [dostęp 2018-08-01].

[3] Księga adresowa Gdyni 1937–1938, s. 28.

[4] Ofiary zbrodni w Piaśnicy. [dostęp 2018-07-23].

[5] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]