Kazimierz Salewicz

Kazimierz Salewicz

Kazimierz Salewicz, kpt. (1933)
major piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1895 Tyśmienica
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Strzelców Podhalańskich 54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Salewicz (ur. 1 kwietnia 1895 w Tyśmienicy, zm. wiosną 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Bazylego i Stanisławy ze Swobodów. Absolwent gimnazjum z maturą w Buczaczu. Powołany w marcu 1915 do armii austriackiej. W tym samym roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej i mianowaniu na stopień podporucznika, został skierowany na front włoski. Dowodził plutonem a następnie kompanią. W 1916 został ranny. W listopadzie 1918 w niewoli włoskiej. Wstąpił do Armii gen. Hallera, z którą w kwietniu 1919 wrócił do Polski. Jako dowódca kompanii 4 pułku strzelców podhalańskich walczył na wojnie z bolszewikami. W 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika.

W 1921 został zdemobilizowany. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 80 pułku piechoty w Słonimiu, a później do 79 pułku piechoty w tym samym garnizonie. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1596. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Ćwiczenia rezerwy odbywał w 54 pułku piechoty. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II. Posiadał przydział w rezerwie do 49 pułku piechoty w Kołomyi. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 51. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

Pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Janowie Lubelskim, jednocześnie studiując na Wydziale Prawno-Politycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach od 1926 aplikant sądowy a od 1929 sędzia oraz kierownik w Sądu Grodzkiego w Zabłotowie. Ostatnio sędzia Sądu Okręgowego w Kołomyi.

Aresztowany w Kołomyi 10 kwietnia 1940 przez Sowietów, osadzony od 29 kwietnia w Stanisławowie. 7 czerwca 1940 wywieziony do więzienia w Kijowie. Został zamordowany w 1940 przez NKWD na ziemi ukraińskiej. Figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej (lista dyspozycyjna 064/1, poz. 59). Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2556 – 17 maja 1921

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

Bibliografia

• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Władysław Legutko: Zarys historji wojennej 4-go pułku strzelców podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.