Kirkor Kirkorow
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
junior lekka | ||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | |||||||||||||||||||
| Liczba walk |
56 | ||||||||||||||||||
| Zwycięstwa |
29 | ||||||||||||||||||
| Przez nokauty |
6 | ||||||||||||||||||
| Porażki |
27 | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Kirkor Michajłow Kirkorow (bułg. Киркор Михайлов Киркоров, ur. 4 marca 1968 w Warnie[1]) – bułgarski bokser, amatorski mistrz świata i Europy w wadze piórkowej.
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Zdobył srebrny medal w wadze koguciej (do 54 kg) na mistrzostwach Europy juniorów w 1986 w Kopenhadze po porażce w finale z Diego Drummem z NRD[2]. Wystąpił w wadze piórkowej (do 57 kg) na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu, gdzie w pierwszej walce pokonał Diego Drumma, drugą wygrał walkowerem, a w kolejnej uległ przyszłemu brązowemu medaliście Lee Jae-hyukowi z Korei Południowej[1].
Zwyciężył w wadze piórkowej na mistrzostwach Europy w 1989 w Atenach, zwyciężając w finale Marco Rudolpha z NRD[3]. Zdobył srebrny medal w tej kategorii na mistrzostwach świata w 1989 w Moskwie po przegranej w finale z reprezentantem gospodarzy Ajratem Chamatowem[4]. Na mistrzostwach Europy w 1991 w Göteborgu pokonał Kirkorowa w ćwierćfinale wagi piórkowej Djamel Lifa z Francji[5].
Kirkorow zdobył złoty medal w wadze piórkowej na mistrzostwach świata w 1991 w Sydney po zwycięstwie w finale nad Parkiem Duk-kyu z Korei Południowej[6]. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie przegrał już pierwszą walkę z późniejszym mistrzem Andreasem Tewsem z Niemiec[1].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Kirkorow przeszedł na zawodowstwo w 1993. Wygrał pierwsze 20 walk (w tym z Emiłem Czuprenskim, który liczył wówczas 38 lat). W czerwcu 1999 doznał pierwszej porażki, gdy w walce o wakujący tytuł mistrza Europy EBU (a także tytuł mistrzowski mało cenionej organizacji IBC) w wadze superpiórkowej (junior lekkiej) pokonał go Dennis Holbæk Pedersen. Później przegrał w 2000 ze swym rodakiem Tonczo Tonczewem w pojedynku o tytuł mistrza interkontynentalnego WBC w wadze superpiórkowej, a w 2004 z Jánosem Nagym o taki sam tytuł organizacji WBA i WBO. Od 2000 większość walk przegrywał. Pokonali go m.in. Vitali Tajbert i Nicky Cook. Zakończył karierę bokserską w 2010.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kirkor Kirkorov [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-01] (ang.).
- ↑ 9.European Junior Championships - Copenhagen, Denmark - September 15-21 1986 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-09-22] (ang.).
- ↑ 28.European Championships - Athens, Greece - May 29 - June 3 1989 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-09-22] (ang.).
- ↑ 5.World Championships - Moscow, Soviet Union - September 17 - October 1 1989 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-09-22] (ang.).
- ↑ 29.European Championships - Gothenburg, Sweden - May 7-12 1991 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-09-22] (ang.).
- ↑ 6.World Championships - Sydney, Australia - November 15-23 1991 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-09-22] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wykaz walk zawodowych Kirkorowa [online], boxrec.com [dostęp 2020-07-01] (ang.).
- Kirkor KIRKOROV [online], Sport & Note [dostęp 2013-09-21] (ang.).