Kościół św. Barbary w Mirostowicach Dolnych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Barbary
w Mirostowicach Dolnych
L-289 z 24.6.2008[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny od południa
Państwo

 Polska

Miejscowość

Mirostowice Dolne

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Kościół parafialny

Parafia św. Barbary w Mirostowicach Dolnych

Wezwanie

Barbara z Nikomedii

Położenie na mapie gminy wiejskiej Żary
Mapa konturowa gminy wiejskiej Żary, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary w Mirostowicach Dolnych”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary w Mirostowicach Dolnych”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary w Mirostowicach Dolnych”
Położenie na mapie powiatu żarskiego
Mapa konturowa powiatu żarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary w Mirostowicach Dolnych”
Ziemia51°34′03,9″N 15°08′36,6″E/51,567750 15,143500

Kościół pw. św. Barbary w Mirostowicach Dolnychkatolicki kościół parafialny zlokalizowany w Mirostowicach Dolnych (powiat żarski, województwo lubuskie). Do rejestru zabytków został wpisany 24 czerwca 2008 pod numerem L-289.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parafia we wsi istnieje od 1346. Wczesnogotycki kościół z kamienia polnego powstał w 2 połowie XIII wieku[2], a jego krzyżowo-żebrowe sklepienie w XV wieku[3]. W dobie reformacji parafia przeszła na protestantyzm, co dotyczyło zarówno napływowych Niemców, jak i autochtonicznych Słowian. Ostatnim katolickim proboszczem w Żarach i Mirostowicach Dolnych był Simon Enrich (w 1530 usunięty przez własnych parafian). W jego miejsce przybył duchowny protestancki, Georg Nigrynus. Podczas wojny siedmioletniej wojska austriackie zniszczyły kościół. Po zakończeniu walk odbudowano go w 1798. Od 1945 należy ponownie do katolików. W 1959 powołano we wsi parafię. W grudniu 1994 rozpoczął tu działalność Diecezjalny Uniwersytet Ludowy[4].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Świątynia należy do najstarszych zachowanych obiektów sakralnych na Łużycach[3]. Była kilkakrotnie przebudowywana. W XV wieku zmieniono sklepienie. W wiekach XVII i XVIII dobudowano kruchtę i zakrystię. W 1722 przebudowano nawę, a w 1798 wyremontowano wieżę. W 1983 odrestaurowano cały obiekt[5].

Kościół jest murowany, jednonawowy, zbudowany z kamienia i cegły. Wieża ma cztery kondygnacje, a wieńczy ją hełm z latarnią[5].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Wyposażenie wnętrz reprezentuje styl barokowy[3].

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

Świątynia jest otoczona kamiennym murem[3] z XIV wieku[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]