Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim
A.55 z 22.12.1956 i z 22.06.1967
Kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Piasek Wielki

Adres

Piasek Wielki 119, 28-136 Nowy Korczyn

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia św. Katarzyny w Piasku Wielkim

Wezwanie

Katarzyna Aleksandryjska

Położenie na mapie gminy Nowy Korczyn
Mapa konturowa gminy Nowy Korczyn, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim”
Położenie na mapie powiatu buskiego
Mapa konturowa powiatu buskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkim”
Ziemia50°22′06,3592″N 20°47′23,5180″E/50,368433 20,789866

Kościół św. Katarzyny w Piasku Wielkimrzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w miejscowości Piasek Wielki (powiat buski, województwo świętokrzyskie).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Według Jana Długosza świątynię zbudowano we wsi w 1108. W latach rozbicia dzielnicowego (możliwe, że na skutek najazdu Tatarów) obiekt został zniszczony (miejsce po nim nazywane jest przez miejscowych kościółkiem)[1].

Obecny kościół został wzniesiony w 1340, a jego fundatorem był kasztelan krakowski Spicimir Leliwita. Parafia we wsi odnotowana została po raz pierwszy w 1373. Rody Gnoińskich herbu Warnia oraz Zaborowskich herbu Jastrzębiec (właścicieli okolicznych dóbr) przeszły na arianizm. Gnoiński sprofanował kościół, wjeżdżając doń na koniu, a następnie ograbił go z całości wyposażenia. Od 1558 do 1560 znajdował się tu zbór (najpierw kalwiński a potem ariański)[2]. Katolicy odzyskali świątynię po 1590 i na nowo ją konsekrowali. Zamurowali też wejście, przez które na koniu wjechał Gnoiński. W końcu XVIII wieku obiekt był zrujnowany, a wierni chodzili do świątyni w parafii Strożyska. Właściciel lokalnych ziem, książę Radziwiłł, zbudował wówczas dla mieszkańców drewnianą kaplicę, w której sprawowano nabożeństwa. W latach 1898-1902 parafianie (pod kierownictwem księdza Antoniego Jasińskiego) odbudowali i rozbudowali kościół do obecnej, neogotyckiej formy[1]. Podczas przebudowy został on nieco obniżony[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół reprezentuje styl neogotycki, jest murowany, ma prostokątną nawę z niższym i węższym prezbiterium, które jest zamknięte wielobocznie[1].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Ołtarz św. Tekli (nawa północna) pochodzi z któregoś z kościołów w Wiślicy. Dwa ołtarze boczne (w tym jeden ze słynącym łaskami obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej) pochodzą z XVIII wieku. W drugim wisi obraz św. Katarzyny, być może przemalowany z wizerunku św. Barbary. Ołtarz główny jest XIX-wieczny. Został on podarowany przez kościół św. Wojciecha w Kielcach. Zawiera on barokowy krucyfiks[1].

Pamiątką po Gnoińskich i Zaborowskich są drzwi z herbami rodowymi, prowadzące dziś z prezbiterium do zakrystii[1].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]