Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie
A-322 z 22.09.1994[1].
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Cieklin

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Położenie na mapie gminy Dębowiec
Mapa konturowa gminy Dębowiec, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie”
Położenie na mapie powiatu jasielskiego
Mapa konturowa powiatu jasielskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała Archanioła w Cieklinie”
Ziemia49°38′37,0″N 21°23′23,9″E/49,643611 21,389972
Strona internetowa

Kościół św. Michała Archanioła – zabytkowy rzymskokatolicki kościół, znajdujący się w Cieklinie, w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Dębowiec.

Kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy drewniany kościół postawiono 1485 roku a konsekrowano w 1542. Drugi z drewna modrzewiowego wzniesiono 1631 roku, a poświęcono 3 września 1640[2].
Budowa obecnego, według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego trwała od 1897 do 1904 roku[3]. Kościół poświęcono 14 października 1904 roku[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Budynek jest orientowany, neoromański, halowy, wzniesiony na planie krzyża łacińskiego, z ciosów kamiennych pochodzących z kamieniołomu z góry Cieklinki[2]. Mury od zewnątrz wykonane są z kamienia, a od wewnątrz z cegły. Przy prezbiterium zakończonym półkoliście znajduje się kaplica otwarta na transept, a po stronie północnej zakrystia[4]. W fasadzie znajduje się wysoka wieża z kamienia, postawiona na planie kwadratu, nakryta iglicą z czterema wieżyczkami w narożach. Do wieży dostawiony jest portal bliźniaczy z centralnie umieszczoną rozetą. Nawa główna, transept, część prezbiterium, oraz przedsionek przy zakrystii nakryte są dachami dwuspadowymi, a nawy boczne, kaplica i zakrystia dachami pulpitowymi. Budynek częściowo oszkarpowany. Nawy boczne zamknięte są trójbocznymi apsydkami. Fragmenty łuków nadokiennych, wole oko apsydy, oraz gzymsy wykonane są z cegły[3]. Na skrzyżowaniu nawy i transeptu umieszczono sygnaturkę. W budynku zastosowano sklepienia krzyżowe i krzyżowo-żebrowe[4].

Kamienna iglica jest wyjątkowym na polskim gruncie osiągnięciem technicznym[3].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

  • Ołtarz główny według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego[5];
  • kamienna ambona w formie kielicha prawdopodobnie według projektu Sas-Zubrzyckiego[4];
  • dwa kamienne portale do zakrystii i kaplicy.

Pozostałe wyposażenie (konfesjonały, ławki, boazeria) pochodzą z lat 20. XX wieku[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]