Kościół św. Rocha i św. Sebastiana w Nysie
 1964/72 z dnia 15.11.1972 r.[1]
| |||||||||
| kościół cmentarny | |||||||||
 widok ogólny | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Nysy  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu nyskiego  | |||||||||
Położenie na mapie gminy Nysa  | |||||||||
 50°29′21,62″N 17°21′24,09″E/50,489339 17,356692
| |||||||||
Kościół cmentarny pod wezwaniem św. Rocha i św. Sebastiana w Nysie – świątynia rzymskokatolicka znajdująca się przy Alei Wojska Polskiego, kościół filialny parafii św. Elżbiety w Nysie. Obecnie nie sprawuje się w nim kultu religijnego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1632 roku, podczas wojny trzydziestoletniej Nysa została doszczętnie splądrowana i spalona. Pojawił się nieznany tu od wieków głód, a w jego następstwie wybuchła epidemia nieznanej choroby zakaźnej, która zabiła dwie trzecie ludności miasta.
16 sierpnia 1633 roku grupa chorych wyruszyła na pielgrzymkę do nieistniejącego już dzisiaj kościółka pod wezwaniem św. Rocha, który znajdował się w pobliskim lasku. W czasie tej procesji zmarło jeszcze 15 osób, lecz epidemia wkrótce wygasła. Uznano to za cud. Ocaleni mieszkańcy złożyli uroczyste ślubowania i zbudowali w 1637 roku niewielki kościół pod wezwaniem świętych Rocha i Sebastiana – patronów chroniących od nieszczęść i zarazy. Świątynia stanęła w miejscu, gdzie dawniej znajdowały się namioty z chorymi i gdzie chowano zmarłych.
Konsekracja kościoła odbyła się w roku 1653.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Późnorenesansowy kościół, zbudowany na planie krzyża. We wnętrzu świątyni znajduje się kilka ołtarzy w stylu wczesnobarokowym. Do najcenniejszych znajdujących się tu dzieł sztuki zaliczane są pochodzące z XVIII wieku: rzeźba przedstawiająca św. Rocha i obraz olejny o tym samym temacie.
Pustelnia[edytuj | edytuj kod]
W celu upamiętnienia ofiar epidemii powołano erem obok kościoła. Mieszkający w nim pustelnik miał modlić się i pościć w intencji zmarłych w wyniku zarazy, pełnić funkcje dzwonnika podczas pogrzebów, a także raz w roku, na święto św. Rocha pielgrzymować do Barda Śląskiego. Pustelnia istniała do roku 1793.
Stan obecny[edytuj | edytuj kod]
Kościół znajduje się na granicy katastrofy budowlanej – jego dach grozi zawaleniem. Jest to budynek skrajnie zaniedbany, niszczejący i demolowany. Ze względów bezpieczeństwa główne wejście zostało zamurowane. Jedynie niezwłoczny gruntowny remont może uratować ten cenny zabytek od całkowitego zniszczenia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo opolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2010-06-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- "Nysa. Skarby sztuki i osobliwości" 1999 Marek Sikorski, Silesiapress ISBN 83-909213-0-8
- "Nysa-przystanek wędrowca" 2004 J.Daniel, I.Zielonka wyd.Inserat ISBN 83-912169-1-8
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Fotografia kościoła Rok 2004. panoramio.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-20)].
- Strona internetowa parafii św. Elżbiety w Nysie