Kościół Podwyższenia Świętego Krzyża w Bytomiu
50°21′16″N 18°54′39″E/50,354444 18,910833 Kościół w 2018 roku | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Adres |
ul. Juliana Ligonia 2 | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Bytomia  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||||||||
| 50°21′16″N 18°54′39″E/50,354444 18,910833
| |||||||||
Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego (niem. Heiligen Kreuzkirche) – rzymskokatolicki kościół parafialny w Śródmieściu Bytomia, przy ul. Juliusza Ligonia 2.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół powstał przed wybuchem II wojny światowej, w latach 1936–1937. Budowę poprzedzono konkursem na projekt nowej świątyni. Udział w nim wzięło trzech architektów: Otto Linder ze Stuttgartu, Otto Hammerling z Gliwic oraz Theodor Ehl z Bytomia[1].
Ostatecznie zwycięzcą okazał się Niemiec Otto Linder; z kolei Teodora Ehla mianowano kierownikiem całej budowy. Prace budowlane powierzono F.E. Neumannowi, majstrowi z Bytomia. Za wnętrze odpowiedzialna była grupa artystów: malarz Sutor z Katowic (ołtarz główny i prezbiterium), malarz Platzek z Kluczborka (sgraffita, malarstwo ścienne i droga krzyżowa), włoski rzeźbiarz Ghiberti (figury Ewangelistów) i malarz Meyer z Monachium (witraże).
Kościół konsekrowano, która nastąpiła dnia 31 października 1937 roku. W trzy lata później utworzona została parafia. Po kilkudziesięciu latach (1990) postanowiono wykonać remont generalny całego kościoła.
8 października 1984 roku bł. ks. Jerzy Popiełuszko odprawił mszę świętą w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Projekt świątyni nawiązuje do kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Raciborzu[1]. Kościół jest wolnostojący. Ma formę rotundy z półkolistym prezbiterium. Przy prezbiterium znajduje się dzwonnica pełniąca również funkcję wieży zegarowej. Całe wnętrze opiera się na filarach, które przechodzą w żebra podpierające kopułę. Konstrukcja nośna jest żelbetowa z wypełnieniem ściankami z elementów żelbetowych. Cały kościół jest otynkowany, a kopuły pokrywa blacha, która zastąpiła dachówki. Plebania jest połączona ze świątynią za pomocą podcieniowego przejścia. Cała budowla utrzymana jest w stylu monumentalnego konstruktywizmu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Anna Syska, Kiełkowski, Tomasz, Styl gotycki wyklucza się : międzywojenna architektura w województwie śląskim, Katowice, s. 41, ISBN 978-83-85871-69-9, OCLC 950002049 [dostęp 2019-07-19].
- ↑ Bytom powojenny 1945–2002 we wspomnieniach i na fotografii. Jan Drabina (oprac., red.). Bytom: Towarzystwo Miłośników Bytomia, 2002, s. 142. ISBN 83-908018-5-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Halina i Zbigniew Łabęccy: "Kościoły i kaplice Bytomia".